Arno schrijft #1 – even bijpraten

Arno schrijft, want Arno blijft. In elk geval nog een poosje.

In deze categorie ga ik vanaf nu een update plaatsen. Noem het een blog, waarin ik zal vertellen hoe het met me gaat. En voor alle duidelijkheid; het gaat dus slecht. Ik ga dood. Nou gaan we dat allemaal is mij verzekerd, maar mijn einde is meer nabij dan me lief is. En toch… ik weet het nog maar een paar weken en het went al. Eigenlijk had ik er al vrij snel vrede mee en realiseerde ik me, dat ik het leven niet anders geleefd had willen hebben dan ik gedaan heb. Maar wat nu? Hoe om te gaan met die laatste periode van -wat zal het zijn?- een jaartje. Hooguit. Daar gaat het over in dit schrijven.
Hier volgt: Arno schrijft – #1: even bijpraten

Laat ik voor degenen, die nog helemaal van niks weten beginnen met een korte update, die loopt van september 2019 tot nu. Vanaf het moment, dat het ‘vermoeden van kwaadaardigheid’ over de bult in mijn keel werd uitgesproken tot het hier en nu, de eerste van vijftien wekelijkse chemo behandelingen in het UMCG, die het leven hopelijk nog een beetje kunnen rekken.
In 2019 werd er dus kanker bij me geconstateerd. Na een intensieve behandeling (“pittig” noemen ze dat graag in het UMCG) werd ik aanvankelijk genezen verklaard. Ondanks de Corona jaren, die volgden, heb ik een mooie en vruchtbare periode gekend waarin ik ondertussen schreef aan mijn nieuwe voorstelling ‘Geen 18 meer’. Een understatement. Mijn stem is niet meer de oude geworden en dat leek door de naweeën van de pittige behandeling te komen. ‘Madame Jeanette’ had me te grazen genomen zou je kunnen zeggen en we hebben er alles aan gedaan om haar te bestrijden. We, dat zijn mijn zangpedagoge Patries van Iterson en ik, die het UMCG bleven bestoken met ideeën over hoe mijn stem weer beter gemaakt zou moeten kunnen worden. Geinigste uitwas hierin was toch wel de ‘hyperbare zuurstoftherapie’, waar ik twee maanden aan bloot gesteld ben geweest in de Da Vinci kliniek in Hoogeveen. Een aanrader! Pittig ook! Maar het mocht niet baten. Uiteindelijk bleek uit een controle-scan in februari 2022 waarom. De tumor was terug. Vlak daarvoor verscheen in het Dagblad van het Noorden, in de weekendbijlage ‘MEER’ nog een mooi en hoopvol artikel door Marijke Brouwer. Een paar weken later stortte mijn wereld in. Gefaseerd, dat wel. Want in eerste instantie mocht ik heel hoopvol aan een redelijk nieuwe en soms wonderbaarlijk succesvolle immunotherapie deelnemen. Zes keer heb ik een dagbehandeling ondergaan, maar toen wees een tweede scan uit, dat de tumoren (oh ja, inmiddels waren er wat uitzaaiingen in de longen bijgekomen) groeiden in plaats van krompen. De oncoloog is een zeer tactvol man en ik ben hem dankbaar voor de manier waarop hij mijn vriendin en mij deze mokerslag heeft uitgedeeld. Maar nu is het aan ons. De voorbereidingen op het afscheid zijn begonnen. Van ons met elkaar, van mij met het leven… twee verschillende perspectieven, waarbij we elkaar moeten zien te helpen. Pittig.
En ondertussen blijft er altijd die hoop op een wonder. Er moet altijd iets te dromen zijn. Maar de waarheid is dat de chemo nu in mijn aderen druppelt met geen andere bedoeling dan het leven met ‘gemiddeld 2,8 maanden’ te rekken. En om die kuur te doorstaan kan ik eerst nog wel eens zieker worden dan ik al ben. Ik heb het ervoor over. Ik ben begonnen aan de voorbereidingen van mijn eigen afscheid. Letterlijk, een bijeenkomst, een paar flarden uit de voorstelling ‘Geen 18 meer’, die ik niet heb kunnen spelen, een paar liedjes uit die voorstelling, waarvan we dankzij de Corona-pauze in ons werk al clips hebben kunnen maken, sommige met duidelijk aangetaste stem… een bijeenkomst in een mooie theaterzaal in Groningen, met borrel na en tenslotte, wanneer ik allang in een mandje van henneptouw bij de achterdeur van het crematorium ben afgegeven, een laatste keer ‘Vrienden, blijf bij me‘. En dan is er rust. En troost. Ik hoop op veel troost voor mijn lief. Het leven gaat door, ook zonder mij.
Maar het is nog niet zover. Ik ben er nog. En ik bericht erover. In ‘Arno schrijft’.

Groningen, 26 juli 2022