Den Andel ligt in de provincie Groningen. Dus om daar te komen moet een makkie zijn voor ons.
Dat klopt! Maar om bij ‘Andledon‘ aan de Kruisweg te komen moet je wel een rare route volgen…
Eerst Den Andel maar weer eens uit. Met aangepaste snelheid, want we zijn inmiddels aan de late kant.
- En jawel… gevonden. Prachtige locatie, prachtig weer!
Hartelijke ontvangst bij Erik en Johanna op het zonovergoten terras.
Wat mij betreft spelen we dan ook in het Open Lucht Theater, maar daarvoor is het volgens Erik nog te vroeg in het seizoen.
Er moet -kortom- gewerkt worden. Binnen. In het theater. Licht en geluid zijn prima voor elkaar in Andledon. En Erik is een volmaakt technicus.
Alleen de internetverbinding levert wat problemen op. Na twee mislukte Wifi pogingen rollen we toch maar onze 100 meter UTP/FTP cat6 kabel uit. En Erik doet de achterdeur open om het internet binnen te laten. Welkom online!
Als in Andledon alles in gereedheid is gebracht kunnen we ‘op pad’. We zoeken voor deze voorstelling immers altijd naar de specialiteit van de plaats waar we optreden. Volgens Johanna en Erik is er geen speciaal Den Andel’s drankje.
We besluiten naar de enige lokale winkel te gaan. Halma staat er op het bord, maar iedereen kent de shop van het tankstation als ‘Scheepstra’. Aaltje staat achter de balie. Zij heeft de zaak overgenomen van haar vader…
Pa Scheepstra was jarenlang behalve pomphouder ook de Hoefsmid van Den Andel. Met Rijks Diploma! Het bordje is niet te koop.
Maar verder is alles te koop. De winkel van Aaltje kent een ruim assortiment, maar weinig tot geen lokale specialiteiten. Op onze vraag waar we dan moeten zoeken zegt ze: “Probeer Matthias…”
Dus wij naar Matthias. Hij verkoopt vachten, kasten, tafels, kozijnen… en een hele schuur vol snuisterijen.
Oeps… en nog een tweede schuur vol granieten tafelbladen, lampen, eigen ontwerp T-shirts en nog veel meer.
Sigaren zijn eigen voorraad en Guus komt niet van zijn schouder, maar verder is ook bij Matthias alles te koop. “Lokale specialiteit? Tja… wiet. Maar dat heb ik niet. Er wonen veel kunstenaars in Den Andel, die er in de jaren zeventig zijn neergestreken. Dus dan weet je het wel. Maar een drankje? Om 16:00u gaat het dorpshuis open. Misschien hebben ze daar wat.”
In het dorpshuis vinden we aardige mensen, bier en patat. En een eigen ‘barkruk’ voor Guus. Maar een Den Andelse specialiteit vinden we ook hier niet.
In Warfum houdt de Culturle Raad Eemsmond een ‘relatiedag’ en we zijn daar uitgenodigd. In de plaatselijke slijterij vinden het Wad’tje, het ‘Noordelijkste drankje van het Noorden’ volgens het etiket. Maar op datzelfde etiket staat ook ‘geproduceerd in Enschede’.
Toch kiezen we ervoor om het Wad’tje als lokale specialiteit te serveren bij onze Droge Worst Uut Grunnen. Erik en Geertje (vrijwilliger van Andledon) helpen met inschenken en serveren. Geertje heeft zelfs een geheel eigen systeem waar ik me niet mee moet bemoeien.
Dus beperk ik me tot het snijden van de worst.
Worst en Wad’tje vinden hun weg door het publiek.
En Jan, vrijwilliger en barkeeper van Andledon, zag dat het goed was. Tijdens de voorstelling wil ik de bar graag dicht. Geen probleem voor Jan. Dan bedient hij aan de tafeltjes. Briljante oplossing.
Cultuurerf Andledon. Nog niet eens zo heel lang open, maar het heeft nu al een flinke schare trouwe bezoekers. En ik denk dat die alleen maar zal groeien.
ps
Bij geen enkele voorstelling van Zó. is er zoveel getwitterd als voor, tijdens en na de voorstelling in Andledon.
Check: @cultuurerf (https://twitter.com/cultuurerf)
2 Comments
Helemaal FANTASTISCH jullie voorstelling , van begin t/m einde ,een erg goed concept , kortom zou niet weten wie niet genoten heeft , alleen maar woorden vol lof gehoord .
Jongens bedankt en héél graag tot ziens !!!!!!
Dank voor jullie voorstelling op ‘t erf, jullie gezelligheid en de complimenten! Maar bovenals, dank dat jullie de gasten zo’n geweldige avond hebben gegeven inclusief worst en drank. Ook de hond was erg blij met jullie na afloop, die lust ook Grunniger Worst en kan onder het podium komen. Tot later een keer!