Knak! Vandaag ben ik gebroken. Gebroken zoals ik dat alleen maar kende uit films. Wanneer iemand zo murw is gebeukt door ‘the good cop and the bad cop’, dat hij niet meer nadenken kan, alle weerstand uit geest en lichaam weggevloeid is en er totaal geen sprake meer is van ook maar iets van een eigen wil. Ik had me met de moed der wanhoop naar het ziekenhuis gesleept voor de vierde ronde van de chemokuur. Maar de dagen voorafgaand voorspelden niet veel goeds. Ik had de voeding eraf gegooid in het weekend. De pijn en misselijkheid door met name maagzuur waren zo ondraaglijk geweest, dat ik geen andere mogelijkheid zag. En de weegschaal was onverbiddelijk. Voor de vierde week op rij was ik afgevallen en dit keer zelfs bijna anderhalve kilo. Maar de uitslagen van het bloedprikken uit het lab waren goed en ik ben best sterk. Vind ik zelf. Ik heb wel wat reserves -denk ik- en bovendien had de oncoloog een plan, waardoor het aankomende week beter zou moeten kunnen gaan. Aanpassingen van de medicatie en een ander type sonde, die rechtstreeks in de twaalfvingerige darm (het duodenum) wordt gelegd, waardoor de maag wordt ontlast. Ergo, minder maagzuur, probleem opgelost. Ik ging vol vertrouwen naar de afdeling waar ik elke dinsdag word opgenomen en beloofde plechtig dat ik de voeding er niet weer af zou gooien. De gebruikelijke grappen en grollen bij de incheckbalie alsof het een luxe hotelovernachting betreft, mijn lief die me helpt met installeren van mijn spulletjes -toilettas en de pomp voor de canule in de badkamer, kleding en schoenen in de kast, laptop en boeken op het nachtkastje- en een verpleegkundige legt het infuus aan.
En toen… knak! Vanuit het niets. Of nee, vanuit het alles, vanuit de diepste krochten van mijn ziel… geen idee eigenlijk waarvandaan? Ik brak. Zwakker dan zwak, de tranen en het snot over mijn kaken. En sterker dan sterk, boos, overtuigd. Ik wil niet meer. Fuck you met je kutchemo, ik kap ermee. Ik ga naar huis.
De internist oncoloog is er binnen een kwartier. Hij doet niet zijn best me om te praten. Hij legt alleen uit, wat er aan de hand is. Hoe ik verzwakt ben, omdat ik dagen niet gegeten heb en hoe daardoor ook mijn gedachten in een neerwaartse spiraal zijn gedreven. Hij licht nogmaals toe wat de verbeteringen kunnen zijn van de maatregelen die hij in gedachten heeft. En vooral… hij geeft me de ruimte om zelf te kiezen. Ook om ermee op te houden. Nu. Volgende week. “Jij bent de baas. Jij hebt de regie!” Als ik het nu een kans geef bekijken we de situatie volgende week samen opnieuw. “Beloofd!”
Op het endoscopiecentrum schuift een sympathieke verpleegkundige achter een flinterdun gordijntje voor de privacy de sonde via mijn neus en slokdarm naar de maag. Tot zover bekend terrein. Maar nu moet ie de twaalfvingerige darm in. Door het slangetje van de sonde loopt een voerdraad mee met aan het uiteinde een sensor, die door een ‘uitleesapparaat’ op mijn buik gevolgd kan worden. Zodoende zien we op een monitor waar het ding zich bevindt. En als ie bij de sluis tussen maag en darm is aangekomen is het zaak hem daar een beetje soepeltjes doorheen te loodsen. Dat lukt niet altijd, zegt de verpleegkundige monter, maar ze heeft een trucje. Ik moet denken aan iets wat ik lekker vind. Dan krijgt de maag er als het ware zin in. En dan maakt ie een stofje aan. Een soort glijmiddel voor de kringspier van de twaalfvingerige darm. Jaja…
Het lijkt alsof ik ‘ploef’ voel. Hij zit erin. Opluchting. Een paar uur nadat ik volledig rijp was voor de sloop en geen dubbeltje meer voor mezelf gaf word ik teruggereden naar mijn kamer op de verpleegafdeling en begin vol goede moed aan de nieuwe ronde chemo. De pomp wordt weer aangesloten en de sondevoeding druppelt binnen. Maar in gedachten is het een biertje met een zoute haring. Ploef!
Liedje bij dit schrijven: ‘Wat in het vat zit‘
27 Comments
Lieve Arno,
Door Noorderzon moest ik aan je denken en kwam ik hier op je website terecht. Net nu jij met je verhaal was gestart… ik heb er niet veel woorden voor. Als ik de woorden had om je beter te maken zou ik ze in veelvoud naar je toe sturen! We hebben elkaar maar een paar keer ontmoet maar je wist altijd wie ik was (of dat leek in ieder geval zo 😉), dank daarvoor! Ik wens je de komende periode toe zoals je ‘m zelf wenst! Kop d’r veur en hopelijk nog veel mooie momenten.
Lieve groet,
Nomi de Ridder
Tja. Wat kan ik zeggen. Stuit per toeval
Op je blog. Ik lees nu dat je zo ziek bent. Dapper hoe je je erdoor knokt als ik het goed begrijp tegen beter in?) ik ga je volgen. Wens je al het goede voor zover mogelijk.
Petje af! Ik kan alleen maar bewondering voor je hebben. Hou zo lang mogelijk vol. Je verdient het. En als het echt niet meer kan: Heb er dan vrede mee en vindt je rust.
Potdikke Arno!
Hoe verwoord je het als lezer van je blog, dat je het: Met een brok in de keel leest en de info tot je neemt. Ik wist dat je ziek was, slecht nieuws, en je werk “een tijdje” niet kon uitoefenen. Maar niet dit. Ik ben geschrokken en verdrietig en weet niet wat te zeggen, maar wil toch iets zeggen uiteraard. Heel veel liefs en vooral sterkte voor jullie beiden.
Groet,
Arnout
Dag Arno, je kent me niet, ik heb je een paar keer aan het werk gezien op de Promotiedagen en vond en vind je altijd heel sympathiek en professioneel te werk gaan.
Ik ben erg onder de indruk van je verslag over het verloop van je ziekte, het schijnbare herstel en de mentale opleving (ondanks het verlies van je belangrijkste instrument), het slechte nieuws erna en de huidige struggles.
Ik wens jou en je lief alles wat goed is. Bespaar jezelf een lijdensweg en laat je omgeving goed op de achterblijvers letten als je er niet meer bent. En tot die tijd: blijf schrijven. Het wordt gewaardeerd. Hou je haaks!
Ondanks de triestheid een mooi verhaal…
Veel liefs uit Pieterburen van Astrid
Wat ben je goed in het dragen van dit onmogelijke lijden.
Met humor geef je zoveel liefde. Het ontdooit.
Ik had even Simon Jager genoemd. Het zal verlichting geven. Hij geeft kracht door zijn handen wat niets garandeert, maar vaak knap je er van op.
Misschien proberen? Ik gun je alles
Lieve Arnoud, wat een levenskracht heb jij, diepe respect, jij die zo houd van lekjer eten en drinken, zingen, praten je voorstellingen, en vooral niet vergeten tijdens het Noorderzon, ik moest vaak aan je denken de weken tijdens de Noorderzon, hoe je daar altijd stond te genieten, en de dreuge worst tijdens de voorstelling, en dat jou dit moest overkomen klote klote klote, en dan er steeds zo positief instaan, en natuurlijk mag je huilen en boos zijn, en scheldwoorden ofandere woorden en gebruiken als je dit overkomt, want het overkomt je niemand heeft de regie over zijn gezondgeid al zouden we dat ook zo graag willen, sterkte om een keuze te maken hoe ga Ik verder, wil Ik nog verder kan Ik loslaten, zoveel vragen zonder antwoord, een stukne regie van het leven die je zelf nog mag in vullen, sterkte er mee en in gedachten drink ik een biertje met je mee, de zoute haring, mag je aan Bronno geven die lust ik niet 🙈 😂 doe de groetjes aan Jessica en nogmaals diepe respect voor jou, lieve gr van Jurrie en Jannie Stuut
lieve Arno,
Bóem, jouw verhalen komen binnen. Het grote, onvermijdelijke verhaal van je naderende dood én hoe je er over schrijft, mee om gaat.
Ik zou willen dat ik fatsoenlijke woorden had om je iets te zeggen wat zou helpen. Maar die zijn er niet, niet in deze omstandigheden. Daarom: ik denk aan je en stuur je liefde, kracht en de nodige humor om dit te doorstaan. Gelukkig heb je die, zelfs in je zwartste momenten. Alle liefs, Janneke
Wauw!
Gek, ik lees kak ipv knap. Wens je weer echt bier en haring toe. Groet vanaf de Mander hei. Xx
Gisteravond waren we bij John en Anja..waren inmiddels op de hoogte..ja, zeiden we tegen elkaar, op de vraag waarom, krijg je geen antwoord….
gatver..die rotkanker😡, vreselijk !!! Wij wensen je heel veel kracht en moed, groetjes aan “je lief” , ook sterkte en hopen op een wonder voor je! 🙏Liefs Henk en Ria Panneman😍
Ha die Arno,
Ik heb net je bericht op Facebook gelezen en inmiddels je mooie blogs gevonden…
Wat een heftig bericht!
Wat zat en zit je/jullie in een rollercoaster… Helaas weet ik daar alles van (net 5 maanden chemotherapie afgesloten).. alleen… heb ik in tegenstelling tot jou vooralsnog een gunstiger prognose…
Ik hoop en wens dat de chemo niet al teveel bijwerkingen geeft, (en anders gewoon een emmer poeders en pillen laten aanrukken!) de emoties die soms in grote golven komen af mogen zwakken tot een kabbelend beekje en je de komende maanden nog maar heel veel mag genieten van het leven wat zo mooi is.
Liefs, Liesbeth Klop
Dag Arnold,
Misschien herinner je mij nog. Ik werkte voor Make a Wish samen met Carla Kampen (nu Zoer). Samen een lunch of was het ontbijt bij je favoriete zaak aan de Nieuwe Ebbengestraat. (Elmer volgens mij).
Ik wist dat je ziek was en ook geopereerd, maar wist niet dat de ziekte opnieuw heeft toegeslagen. Wat een intens verdrietig bericht.
Ik begrijp dat je een heel moeilijke periode nog voor je hebt, maar vind het ook heel dapper hoe je er meer omgaat. Dit met veel dieptepunten, pijn etc.
Maar de wijze waarop je dit beschrijft in je columns vind ik ontroerend, treffend maar bovenal raak geschreven. Arnold ik wens je heel veel sterkte en misschien bestaan er nog wonderen.
Lieve Arno, wat verdrietig en wat schrijf je toch mooi. Ik hoop dat de biertjes met zoute haring het goed doen. Ploef!
Jezus, Arno, wat heftig. Bij het kezen alleen al springen me de tranen in de ogen. Sterkte man! Tim
Dag Arno,
Ik ben geschrokken van je doodstijding. De fysieke ellende maken het je niet gemakkelijk om je voornemen om leuke dingen te doen goed vorm te geven. Ook mentaal word je flink op de proef gesteld. 10 jaar geleden had jij je voorgenomen om in de hoedanigheid van ambassadeur van het Ronald McDonald Huis met de fietsers van Pietersplein-Pieterburen de beklimming van de Sint Gotthardt mee te fietsen. Als je had geweten wat je te wachten stond was je er niet aan begonnen. Onderweg ben je wel 10 keer ‘dood’ gegaan, maar je bent wel boven gekomen. Je wou niet opgeven en hebt het gehaald. Jij bent een sterk mens. Laat dit je motiveren om van je eerder genoemde voornemens iets moois te maken.
Jee man wat heftig. Ontzettend veel sterkte en als er ook maar iets is wat ik voor je kan betekenen
Lieve Arno,
Wat in het vat zit :-(. De laatste jaren ben ik minder in Groningen geweest en hoor nu pas hoe het met je gaat (kreeg het artikel uit de krant van mijn oom). Heftig, bewonderenswaardig en moedig hoe je er toch nog over kan schrijven. Regelmatig gaat een cd van jou nog (vooral in de auto) erin. Jouw liedjes en alle goede herinneringen gaan nooit verloren. Nog steeds denk ik aan onze mooie huwelijksfeest waar jij de “geheime” gast was voor al dien noorderlingen die naar Delft zijn gekomen.
Raar om dit zo aan jouw te schrijven, maar ik wens jou en je dierbaren nog een liefdevolle tijd met elkaar toe, genieten van de kleine dingen die er nog toe doen. Ook veel kracht voor alle behandelingen en ongemakken die de ziekte geeft.
Dank voor alle mooie momenten in de schouwburg, van het eerste telefoontje voor een uitnodiging in de kleine zaak van de Groningse Schouwburg, soep koken en later in Pepijn in Den Haag met de lokale borrels, Maassluis en andere theaters..
Een hele dikke knuffel op afstand! Heel veel liefs,
Evelyn
ook namens Erwin
dag Arno,
toen ik je backstage zag praten met Nastia en Patrick, had ik al het gevoel van ‘dit is mis’.
m’n gevoel blijkt te kloppen en de tranen stromen nu over m’n wangen. letterlijk…
denkend aan de jaren dat ik als min of meer vaste publieksbegeleider bij Arno’s aperetief stond; het begeleiden van je vader naar een mooi plekje; je blinde gasten over het terrein leiden; het plagen tijdens een vrijwilligersavond met m’n boerderijspelletje of facebook, de hilarische doldwaze momenten op het terras: kortom, al die mooie momenten van die tijd!
van nabij het ik meegemaakt hoe de rotziekte die kanker heeft er inhakt, de impact op alles in het leven.
lieve Arno: ik hoop voor je dat je nog wat tijd gegund wordt en wens jou en iedereen om je heen alle goede momenten die er nog te pakken zijn…
liefs,
Willeke Schott.
Dag Arno,
Heftig om te lezen. Veel liefde toegewenst voor jou en iedereen om je heen.
Blijf schrijven Arno!
Hartelijke groet,
Anita Pepping
Lieve Arno, al schrijf/reageer ik niet vaak, weet dat ik aan jou en Jessica denk
Lieve Arno, we denken iedere dag aan je. Met Brabantse gebruikelijke dagelijkse kaarsjes bij een mariabeeldje. Dat ook eens bij Mia stond. Blauw met bloemetjes. Dat is van onze kant de symbolische verbinding met jou. We houden van je. Adieu van Fred en Chrisje
Denk vaak aan je. Vandaag je cd Kamer 3 gedraaid en dat greep me aan nu je zo ziek bent. Hartengroet Arie Vuyk
Je bent mijn held met krullen!! 🦸🏻♂️🎙🎶🎻🧡
Live your gipsy life to the fullest. Ik ben je dankbaar en ik geloof dat jij wel weet waarmee. Ik sluit m’n ogen en eet in gedachte een haring met je. Wat ben jij een sterke donder⚡️! Respect 🔥.
Another tear falls..kop op..sterkte vanuit Sodom