Artikel in het Dagblad van het Noorden

Dinsdag 30 augustus 2022

Door Marijke Brouwer
Foto: Marleen Annema

Zanger Arno van der Heyden uit Groningen maakt klein kunstwerk van zijn naderende dood. ‘Het is droevig, maar ik mopper niet’

Hij wil er toch nog iets van maken, die laatste maanden van zijn leven. Daarom schrijft zanger Arno van der Heyden uit Groningen op zijn blog over zijn ziekte en naderende dood.

De kanker is genezen, maar mijn stem heeft het begeven. Het was de kop boven het interview met Arno van der Heyden (61) dat in januari in deze krant stond. Het ging over de ziekte die hij weliswaar had overwonnen, maar die hem zijn werk als zanger, presentator en entertainer had ontnomen.

Vlak na dat interview was het mis, de tumor in zijn keel was terug. ,,Zie je wel, dacht ik. Ik was die week ervoor op Schiermonnikoog geweest en ik voelde me niet goed. Ik ga dood, dacht ik. Voor de zekerheid en om me gerust te stellen hadden ze in het ziekenhuis een scan laten maken. De uitslag daarvan was slecht nieuws.’’

‘Een jaar is me niet gegeven’

Heel kort huilde Arno heel hard. Hij herpakte zich, vond een soort kalmte en had goeie hoop dat immunotherapie hem een aantal jaren respijt zou bieden. ,,Maar het werkte niet. Chemo was toen nog het enige wat de groei van de tumor kon remmen en daar zit ik nu middenin. Maar een jaar is me niet gegeven.’’

Hij schrijft daarover. Eerst in een nieuwsbrief aan een kleine groep intimi, inmiddels schrijft hij er stukjes over op zijn website. ,,Ik heb de neiging om er iets van te maken, dat doe ik m’n leven lang al. De stukjes in de nieuwsbrief werden een soort columns en ik vind het leuk om te doen: kleine kunstwerkjes maken van wat me overkomt en wat me bezighoudt. Het is een voortzetten van mijn werk, vasthouden van m’n bestaansrecht, waar ik zo lang mogelijk mee wil doorgaan. En dan wil ik ook wel dat zo veel mogelijk mensen het lezen’’, zegt hij.

‘Ik ga dood’

Dat scheelt hem bovendien een hoop gepraat. ,,Dan hoef ik niet steeds hetzelfde verhaal af te draaien, waar mensen zich toch vaak ongemakkelijk bij voelen.’’

Hij neemt geen blad voor de mond, in zijn schrijven. ,,Ik ga dood’’, meldt hij onomwonden en kleurt de naderende dood in met zijn vragen, zijn beslommeringen en zijn belevenissen. Met zijn spijt ook, dat hij spoedig zal sterven.

‘Ik organiseer nu mijn eigen uitvaart’

Tot zijn verrassing is het leven dat hij nu noodgedwongen leidt niet alleen maar zwart, integendeel. ,,Ik geniet van dingen die leuk en mooi zijn. Ik heb een dikke Smart-tv gekocht en stream van alles. Ik kijk elke dag een mooie film! Het lukt om verder te leven, dat gaat vanzelf.’’

Hij zegt: ,,Toen ik die slechte uitslag kreeg, ben ik direct begonnen met het organiseren van m’n eigen uitvaart. Het klinkt misschien gek, maar dat is leuk om te doen. Het is een samenvatting van m’n laatste voorstelling die er nooit meer komt, maar wel bijna af is. Die ging over mezelf en bestond uit drie keer 29 jaar. Dat laatste hoofdstuk moet herschreven. Het is niet anders. Het is droevig, maar ik mopper niet.’’

Stiekem hoopt hij op een wonder natuurlijk. En op de dag dat hij weer kan eten en drinken, want dat mist hij het meest.

De verhaaltjes zijn te vinden onder het kopje ‘Arno schrijft‘ op deze website.