De afstand van mijn huis naar de Spiegeltent in het Noorderplantsoen is precies even groot als de afstand van het Ronald McDonaldhuis naar de Beatrix kinderkliniek van het UMCG. En daarmee houdt deze vreemde vergelijking op. Ik moest er gewoon even aan denken, omdat de voorbereidingen voor het theater- en muziekfestival alweer in volle gang zijn. En omdat het weer zulk mooi weer begint te worden. En omdat ik met een lekker kopje koffie in de zon zit, terwijl ik nog een column voor het Ronald McDonaldhuis moet schrijven. De deadline nadert met rasse schreden en ik heb nog geen onderwerp. Dat baart natuurlijk zorgen.
Ik overweeg over het gala te schrijven. Of over de geweldige actie van Karin en Edwin Elshoff, waarover elders in dit Huisbericht ook een stuk staat. Maar mijn gedachten dwalen steeds weer af naar de zomer, de Spiegeltent, de lange avonden met mooie mensen, muziek en gezelligheid…
Elf dagen per jaar wandel ik fluitend naar het Noorderzon festival om er mijn dagelijkse talkshow (Arno’s Aperitief) te presenteren. Huppelend bijna. Niet te vergelijken met de hordenloop die ouders soms maanden aan een stuk moeten maken van het Ronald McDonald Huis naar hun kind in het ziekenhuis. Balancerend tussen hoop en wanhoop. Daar waar van mij het festival met de bijbehorende huppelpasjes tot in lengte van dagen zou mogen duren hopen die ouders dat er zo snel mogelijk een eind komt aan hun martelgang en dat ze weer met hun kind naar hun eigen huis terug mogen keren. En dat huis is vaak ver weg. In het geval van Karin en Edwin staat dat huis in het Twentse Losser. Als dank en eerbetoon aan het Ronald McDonald Huis zamelden Karin en Edwin geld in en brachten de cheque van ruim 7.500 euro op de fiets naar Groningen. Van de Martinustoren in Losser naar de Martinitoren in Stad, 150 kilometer door weer en wind op de pedalen. Kanjers zijn het.
De week na Noorderzon neem ik altijd vrij. Om bij te komen. Want hoe leuk het festival ook is, vermoeiend is het ook. Misschien moet ik deze zomer, wanneer de Spiegeltent weer is afgebroken en de rust terugkeert in het Noorderplantsoen, eens op de fiets stappen en een slordige 150 kilometer trappen met een Groninger koek in de rugzak. Even een kopje koffie drinken bij een paar mensen in Losser. Gewoon, uit dankbaarheid voor mijn zorgeloze leven.
Arno van der Heyden
