Ik hamer in het Broek & Buuren Bühne Blog graag op de voordelen van een leven als artiest. ‘Lange Vakanties’ en ‘Weekend op Maandag’ heb ik reeds behandeld (zie daarvoor eerdere bijdragen aan dit blog). Dit keer wil ik graag wijzen op ‘Relatieve Beroemdheid’ met de daarbij behorende voordelen. En nadelen. Want ieder voordeel hep z’n nadeel…
Als Bekende Groninger werd mij gevraagd om mee te doen aan het project “Licht en Ruimte, Gronings Erfgoed 1945-1970”. Het betrof een wedstrijd tussen zes Groninger Ambassadeurs, die zich ontfermden over een gebouw uit de naoorlogse periode. Ik hapte onmiddellijk toe en wierp mij op voor het tankstationnetje van Willem Marinus Dudok aan de Turfsingel. Hij heeft het begin jaren ’50 voor Esso ontworpen en er hebben verspreid over het land 112 van dit soort gebouwtjes gestaan.
Dudok tankstation Groningen, 1955
In de loop der tijden zijn alle Dudok stationnetjes gesloopt toen het autoverkeer groeide en de vraag naar grote tankstations toenam. Een klein exemplaar langs de A2 bij Vinkeveen is in 1995 op een dieplader overgebracht naar het Autotron in Rosmalen. Vandaar is het inmiddels alweer verhuisd naar het Nationaal Automobiel Museum in Raamsdonkveer. Men dacht indertijd het laatste exemplaar gered te hebben, maar wat bleek… in Groningen stond er nog één. Het allerlaatste in het wild levende exemplaar van Dudok’s pompstation. In 2006 heeft het de status van Rijksmonument gekregen en zodoende is het voor uitsterven behoed.
De aaibaarheidsfactor van het gebouwtje is zo groot, dat ik me niet kon voorstellen dat het zou verliezen van een flat, een winkelcentrumpje, een oude school of condensfabriek. Ik beperkte mij aanvankelijk dan ook tot meewarige reacties op de campagnes van mijn concurrenten. Het winkelcentrum stond symbool voor het idealisme en optimisme uit de periode van de wederopbouw, betoogde de zeer ter zake kundige ambassadeur. Ik gaf hem volmondig gelijk, maar wees hem erop dat het een wedstrijd in architectuur betrof en niet in filosofie. Stem Dudok!
Een ander beweerde dat het Dudok tankstation zijn charmes verloren had, doordat al het glas was afgeplakt en de oorspronkelijke kleurstelling verkwanseld. Ook hem prees ik om zijn opmerkelijk inzicht, maar aangezien de winnaar van de wedstrijd een opknapbeurt zou krijgen leek mij zijn argument reden te meer om op Dudok te stemmen en het gebouwtje in zijn oorspronkelijke pracht te laten herrijzen. Stem Dudok!
Dudok tankstation Groningen, 2013
Zo leek ik op een gemakkelijke overwinning af te stevenen, maar ik had buiten een onverwachte concurrent gerekend: het crematorium. Een goede vriendin van me was ambassadeur van dit inderdaad prachtige gebouw en bleek bovendien een fanatiek campagnevoerder met veel kennis van het gebruik van de social media. Mijn straatlengte voorsprong slonk en mijn geachte collega ambassadeur schroomde geen enkel middel om mij en mijn sympathieke tankstationnetje zwart te maken. Via Facebook en Twitter werd ik uitgemaakt voor oplichter of beschuldigd van omkoperij. En ik liet mij uiteraard ook niet onbetuigd. Ik waarschuwde mijn volgers voor de bedenkelijke praktijken in het crematorium (daar steken ze mensen in brand!). Het werd kortom een strijd op leven en dood. Altijd vergezeld van een vrolijke smiley, maar toch… ik vreesde imagoschade. Met nog een week te gaan besloot ik een ander middel in de strijd te gooien. Ik wees mijn vriendin en collega-ambassadeur op de mogelijk kwalijke gevolgen van ons gedrag op internet en stelde een gezamenlijk charmeoffensief voor. “We maken een filmpje, dat we allebei op geheel eigen wijze in de strijd kunnen gooien. Daarmee laten we de concurrentie definitief achter ons en maken er een spannende finale van.” Aldus geschiedde. En als je wilt kun je het resultaat via onderstaande link bekijken.
Het maken van dit filmpje kostte mij ongeveer twee dagen. En nachten. En daar bleef het niet bij. Toen het filmpje op You Tube stond barstte de strijd pas echt los. De andere ambassadeurs zakten inderdaad weg, maar de nek-aan-nek-race tussen Dudok en Het Crematorium nam bloedstollende vormen aan. Met nog één dag te gaan stond Crema 1% voor op Dudok. Toen heb ik zestien uur onafgebroken achter mijn laptop gezeten en al mijn Facebook vrienden een persoonlijk ‘messenger’ berichtje gestuurd met de vraag of ze al op Dudok hadden gestemd. Het leverde een stroom aan reacties en heel veel stemmen op. Middernacht sloot de stemming en heb ik mijn geliefde Crema ambassadeur met een fles champagne bezocht. Ze toonde zich een sportief verliezer en we brachten samen een toost uit op mijn overwinning.
Champagne!
Dit onschuldige wedstrijdje heeft me een week van mijn leven gekost. Maar gelukkig ben ik artiest en kan ik me dat veroorloven. Ik heb aansluitend direct een week vakantie genomen om bij te komen. En toen ik terugkwam was het alweer maandag, weekend dus! Vanaf morgen maar weer eens normaal aan het werk.
