Angst

Ik heb geen kinderen, ik wil geen kinderen en ik ben al 50 jaar aan het uitleggen waarom dat zo is. Om de één of andere reden bestaat er geen geloofwaardig argument voor. Althans niet in de oren van de mensen die willen weten waarom ik geen kinderen wil. Bijna altijd krijg ik te horen dat ik niet weet wat ik mis, hetgeen strikt genomen natuurlijk waar is. In een niet gering aantal gevallen wordt me daarbij ook nog eens een flinke portie egoïsme verweten, hetgeen mijns inziens vreemd is. Je bent egoïstisch als je een ander iets misgunt wat je jezelf wel gunt. Maar als die ander niet bestaat? Hoe egoïstisch ben je dan? Weet je hoeveel kinderen een man theoretisch zou kunnen hebben? Moet ik me tegenover al die miljoenen ‘niet-kinderen’ een egoïst voelen? Onzin!

Laatst zei iemand: “Het allerallerergste wat een mens kan overkomen is zijn of haar kind verliezen.” Ik weet daar dus zelf gelukkig niets van, maar ik geloofde onmiddellijk dat het waar is. Daarom ben ik ook ambassadeur van het Ronald McDonaldhuis Groningen. Ouders van ernstig zieke kinderen staan angstig dichtbij het allerallerergste wat een mens kan overkomen. En ineens realiseerde ik me dat angst misschien wel de belangrijkste reden zou kunnen zijn waarom ik geen kinderen wil. ‘Geen kinderen’ is de enige manier om het allerallerergste te voorkomen.

Ik heb trouwens wel konijnen. Ik wilde geen konijnen, maar mijn vriendin (die overigens 23 kinderen heeft) wilde graag konijnen. We hadden al katten (had voor mij ook niet gehoeven) en nu wil ze ook nog een hond! Maar de maat is vol. En ik weet nu ook waarom. Het allerergste wat ík ooit heb meegemaakt was dat mijn hond dood ging. Niet vergelijkbaar met een kind uiteraard, maar erg genoeg om het niet weer mee te willen maken. Ik wil niet dat iets of iemand waar ik zo aan gehecht ben dood gaat. Dat mag niet! Daar kan ik niet tegen. Daar ben ik te bang voor. Of te egoïstisch…

Eén van onze katten springt op mijn schoot en vraagt zacht spinnend om aandacht. Mijn vriendin slaapt al lang, omdat ze morgen 23 kinderen op hun Cito toets moet voorbereiden. Ik aai het dier en neem het in mijn armen mee de tuin in. De konijnen kijken me verbaasd aan als ik ze huilend een worteltje geef. De kat wringt zich los en vlucht het dak op. De konijnen beginnen luidkeels te blaffen op het moment dat mijn vriendin me op mijn schouder tikt en zegt: “Zou je niet eens komen slapen? Je bent moe.” Ik ben bang dat ze gelijk heeft. En mijn hond draait zich nog maar weer eens om in zijn graf.

Arno van der Heyden