Zó. Dat was dat.

Gisteren heb ik voor de allerlaatste keer de voorstelling Zó. gespeeld. Verspreid over vier seizoenen van de eerste prille try out in De Dromedaris in Enkhuizen, via de première in de Theaterkerk van Wadway,  tot aan de finissage in De Biks in Zuidwolde. Vele kleine theaterzaaltjes hebben we aangedaan: Kleintje Kunst in Hilversum, Café Bacchus in Aalsmeer, De Warf in Warfhuizen, Het Raam in Hillegom, De Muse in Malden, De Schuur in Zevenbergen, Zoldertheater Waddenwyn in Pingjum, De Ioannistsjerke in Wier, De Schelleboom in Oosterhout, ’t Fivelhoes in Zijldijk… en zo kan ik nog wel even doorgaan. Zaaltjes waar u waarschijnlijk nog nooit van hebt gehoord. Zaaltjes die qua faciliteiten niet in de schaduw van ‘Het Theater’ kunnen staan. Maar allemaal zaaltjes waar ik het waanzinnig naar mijn zin heb gehad. In de tussentijd heb ik ook drie cabaretmarathons mogen presenteren, zowel in Carré als in de Stadsschouwburg van Groningen. En met “Zó.” hebben we ook heus wel in een aantal (kleine zalen van) grote theaters mogen spelen. Dus u hoeft geen medelijden met me te hebben. Ik zie nog steeds voldoende theaters van binnen. Maar toch zijn het nu juist die kleine zaaltjes waar ik het even over wil hebben.
Lang geleden speelde ik bij Theater te Water. We voeren een dorp binnen, maakten ons theaterzaaltje in het ruim van Klipperaak De Verwondering op orde en gingen het dorp in. Kennis maken met de bewoners en proberen ze te verleiden om naar onze voorstelling te komen kijken. Binnen een paar seizoenen was het alle avonden volle bak.
Later ging ik met mijn eigen voorstellingen (en met Trio Kloosterboer) het hele land door. Ik speelde in bijna alle theaters van ons land. Veertigduizend kilometer per jaar op de teller. Overal waar we kwamen was ik urenlang bezig met lampen stellen, lichtstanden programmeren, sound checken en er voor zorgen dat onze ‘show’ er precies zo uitzag als ik wilde. Precies zoals het er gisteren uitzag en morgen uit zou zien. Tussen 18:00 en 19:00u schrokte ik een maaltijd naar binnen in een plaatselijke horecagelegenheid en peuterde nog wat lokale actualiteit-feitjes uit de serveerster om ’s avonds in de voorstelling te kunnen verwerken. En begrijp me niet verkeerd, ik vond dat prachtig.
Echter, sinds Zó. pak ik de zaken anders aan. Ik arriveer met Bas (pianist) en Pjotr (technicus/fotograaf) om 13:00u bij het theater(tje)/dorpshuis/zaaltje. We bouwen binnen een uur ons decor, licht en geluid en gaan de stad of het dorp in. Kennis maken met de bewoners en proberen ze te verleiden om naar onze voorstelling te komen kijken. In die voorstelling laat ik vervolgens diezelfde bewoners kennis maken met zichzelf. Ik vertel aan de hand van de foto’s van Pjotr wat ik overdag beleefd heb. Ik laat ze hun eigen woonplaats zien door de ogen van een bezoeker. Zij bezoeken mij en ik bezoek hun.
In plaats van te discussiëren over welke kleur blauw (80 soorten!) ik in het tegenlicht wil hebben praat ik met de vrouw van de bakker over de vier bijzondere mannen die al 70 jaar samen in één huis wonen en hun eigen bier brouwen.
Volgend seizoen speel ik –wederom met Bas en Pjotr- de voorstelling ‘U bevindt zich hier’. En ik had me geen betere titel kunnen wensen. Want we bevinden ons inderdaad hier. Hier en nu! En daar wil ik het over hebben. Zowel in grote als in kleine zalen.

We’ll meet again. Don’t know where, don’t know when…
But I know that het is Zó!

Arno
Zaterdag 26 april 2014

Verslag van de laatste Zó. in Zuidwolde.