Van huis uit en van kinds af aan was ik een zigeuner. Ik hechtte aan haard noch huis. Hoewel… ik heb altijd gehouden van een dak boven het hoofd. Het maakte mij alleen nooit uit waar dat was. Of het nou een vakantiehuisje op een Grieks eilandje was of een studentenkamer in hartje Groningen. Ik paste me onmiddellijk aan. Mijn sterrenbeeld is Kameleon. Een B&B in Berlijn, de binnenstad van Brussel of een buitenwijk van Budapest… ik voelde me overal thuis.
Tot mijn veertigste heb ik nooit langer dan vier jaar in hetzelfde huis gewoond. Een verfkwast had ik nooit aangeraakt. Een verbouwinkje had ik misschien wel eens overwogen, maar nooit volbracht. Niet uitgepakte verhuisdozen waren mijn huisraad. Mijn kledingkast was een koffer.
Tot vijf jaar geleden.
Sindsdien heb ik –samen met mijn vriendin- voor het eerst van mijn leven een eigen huis. En daar is dat leven behoorlijk door veranderd kan ik je verzekeren. Een nieuwe keuken geklust, een nieuwe badkamer geknutseld, alle muren en al het houtwerk in nieuwe frisse kleuren geschilderd, een dakterras aangelegd, een slaapkamer omgebouwd tot kantoor, een kantoor omgetoverd tot logeerkamer. En dan heb ik het nog niet eens over de tuin waarin een konijnenhok, een schuur en een sauna zijn verrezen. Ik ben een heuse klusser geworden. Het geld dat ik vroeger naar de kroeg bracht, breng ik nu naar bouwmarkten als Praxis, Gamma en Hornbach.
Maar het vreemdste vind ik nog wel dat mijn zigeunerhart is gesmolten. Niet dat ik de deur niet meer uit kom, integendeel, ik verruil Groningen nog altijd graag voor een paar weken Griekse zon of een weekendje op het Wad, en mijn sterrenbeeld blijft onveranderd kameleon, maar als ik terugkom en de sleutel in de voordeur steek… dan kom ik thuis. Echt thuis.
Een Huis.
Ja, sinds kort begrijp ik de onschatbare waarde van een Huis. Ik denk dat ik nu nog even naar het café ga. Dan is het straks zo lekker ‘thuiskomen’.
Arno
