Het spijt me. Geen column deze keer. Op deze plek in het Huisbericht schrijf ik al sinds het voorjaar van 2011 een verhaaltje. Een verhaaltje, waarin ik mijn eigen leven probeer te spiegelen aan die totaal andere wereld, die ‘Ronald McDonald Huis’ heet. Een fietstochtje over een berg… herinneringen aan mijn jeugd… Noorderzon… Thaïse massage… het luxe leventje van een gezegend mens afgezet tegen de dramatiek van mensen die een kind in een ziekenhuis ver van huis hebben liggen. Onvergelijkbare werelden. Twee keer per jaar probeer ik mij daarin te verplaatsen. In de hoop dat mijn verhaaltje een hart onder de riem is voor de lezer van dit Huisbericht.
En dan nu de teleurstelling. Dit keer geen column. Geen verhaaltje. En nog erger; de reden (smoes!) ervoor is: ik heb het té druk! Is dat duidelijk? Té druk! Het spijt me enorm, maar ik heb geen tijd. Punt.
Ja, tuurlijk. Lang geleden al kwam het mailtje met het verzoek. Toen volgde de datum waarop mijn stukje verwacht werd. Die datum verstrijkt. Dan komt het verzoek om toch echt voor de deadline iets aan te leveren. Ook de deadline raakt over datum. Het wordt nijpend… smsjes, gemiste oproepen, whatsapps, messenger, whatever… ik zie het allemaal voorbij komen op mijn telefoon, tablet en andere apparaatjes. Maar ik heb geen tijd. Géén tijd!
En nu vraagt u zich wellicht af waarmee ik het dan wel zo druk heb. Nou, dat wil ik best vertellen. Sterker, ik neem er met plezier even de tijd voor.
Ik maak theatervoorstellingen en radio- en televisieprogramma’s. Ook de productie ervan doe ik merendeels zelf. Ik zit dikwijls te wachten op mensen met wie ik afspraken heb gemaakt of afspraken mee probeer te maken. Sommige mensen antwoorden heel snel. Dat is fijn. Anderen antwoorden niet. Dat is niet fijn (maar wel duidelijk). En dan is er de groep, die belooft “zsm” te zullen reageren. En vervolgens hoor ik niks. Na verloop van tijd stuur ik een reminder, een herinnering. Geen antwoord. Dan stuur ik het ietwat ongeduldige “Hallo, je zou toch…” en uiteindelijk krijg ik altijd linksom of rechtsom de persoon aan de lijn die ik hebben moet en stel mijn vraag: “We zouden toch…?” En wat is dan doorgaans het antwoord: “Het spijt me. Ik had geen tijd.”
“Geen tijd?!? Dan maak je maar tijd!”, zei mijn moeder altijd. En zo is het. Wie het té druk heeft deelt zijn tijd niet goed in. Punt.
‘Druk… druk… druk…”
ps
Mijn moeder belt. Ik druk haar weg. Geen tijd. Een oude vriend stuurt ‘emoticons’; glazen bier plus vraagtekens. Ik stuur een verontschuldigende ‘smiley’ terug. ”Sorry, té druk. Ik heb een deadline. Het spijt me.”
