Eerdere cabaretprogramma’s

2006-2008
ZINKT
(geen zeemansliedjes)

ZINKT (geen zeemansliedjes)
is een cabaretesk concert, dat sfeervol uit de hand kan lopen
ZINKT (geen zeemansliedjes) gaat over het leven vanaf het moment, dat je er geen problemen meer mee hebt om ouder te worden. Rozen verwelken, schepen vergaan. Precies. Zo is het. Maar verval heeft ook zijn mooie kanten. Wat zinkt kan met hernieuwde schoonheid weer boven komen drijven.  Zoals een bos zich na een verwoestende bosbrand vaak verrassend herstelt. En iemand, die zich kaal scheert dikwijls een mooiere haardos terug krijgt dan ie had.

ZINKT (geen zeemansliedjes) wordt door Arno van der Heyden grotendeels gezongen en met korte conferences aan elkaar geïmproviseerd. Tussenteksten, die met het moment te maken hebben, met het hier en nu. De actualiteit, de plaats van optreden, de reacties van het publiek, maar ook Arno’s eigen humeur. Hij zinkt zoals hij gebekt is.

Bepalend voor de sfeer zijn de muziek, de liedteksten en de interactie met de zaal. Arno wordt omringd en ondersteund door het ‘alle-hens-aan-dek-orkest’ onder leiding van Bas Mulder.
Behalve eigen nummers zingt Arno liedjes van o.a. Jan Veldman, Fred Buscaglione, Ramses Shaffy, Tom Waits en Ivo de Wijs. Maar ook van Johan Sebastiaan Brel, de weduwe Joustra, Generaal Pardon en de Drie Pinten.

Het Alle Hens Aan Dek Orkest bestaat uit:
Bas Mulder: piano en accordeon
Hendrik Jan Vermeulen: gitaren
Lucas van Helsdingen: sopraansaxofoon, basklarinet, barokhobo en akoestische gitaar
Margreet van der Heyden: viool, altviool, zingende zaag, trekzak en mandoline
Maar ook zijn te horen de scheepshoorn en de marifoon.

A.D. over ZINKT (geen zeemansliedjes)
Loflied op het menselijk verval

Arno van der Heyden opent schatkist met
‘ZINKT (geen zeemansliedjes)’
“…. behalve intense interpretaties van ‘Zonder bagage’ (Shaffy) en ‘Zing dan’ (Ivo de Wijs), zingt hij louter eigen pareltjes. De aandoenlijke ode op de Deux Cheveaux, het tragikomische ‘TL-licht’ over de treurige aanblik van dames in neonlicht en een lied over de ontluistering van Zinedine Zidane…”
Arno Gelder.
Algemeen Dagblad, 23 april 2007

Recensie ZINKT (geen zeemansliedjes), DvhN
Van der heyden blijkt innemend chansonnier
“…. Cabaretier is eigenlijk een verkeerde titel, want Van der Heyden ontpopt zichzelf in ZINKT meer en meer tot chansonnier. Of het nu gaat om eigen werk of om nummers van voormalige Kloosterboer-collega Jan Veldman, van Ramses Shaffy of Tom Waits, van Ivo de Wijs of Nino Rota: Van der Heyden weet elk nummer de juiste intonatie te geven. Hij vangt zijn publiek en neemt het even mee naar een andere wereld…”
Robbert Blokland.
Dagblad van het Noorden, 18 december 2006

Hijlco Span (NCRV) schreef op zijn weblog ‘Rood Pluche’:
“…Op zijn repertoire staan eigen liedjes, waarvan ik twee kleine “stille” liedjes de mooiste vond: ‘Dertien liedjes’ ( “Je kwam zonder een woord, je bleef zonder een woord, je ging zonder een woord”) en ‘Ik ga naar huis’, een liedje dat voorafgegaan wordt door een ontroerend verhaal over een Nederlander die als jochie emigreert naar Australië, daar carrière maakt, trouwt en kinderen krijgt, maar die in zijn laatste jaren gaat dementeren en eigenlijk alleen nog maar Nederlands spreekt. In zijn verwarde geest wil hij nog maar één ding: naar huis, naar dat meisje op wie hij zo verliefd was toen hij uit Nederland vertrok…

Daarnaast zingt Arno van der Heyden ook nog ‘TL-licht’, een liedje van de groep Kloosterboer, waarin hij in de jaren ’90 furore maakte, een groep die muziek in de stijl van de Hot Club de France koppelde aan Nederlandstalige teksten. En hij waagt zich aan nummers van anderen, zoals ‘Zing dan’ ( een tekst van Ivo de Wijs op muziek van Nino Rota, ook gezongen door Jenny Arean) en ‘Zonder bagage’ van Ramses Shaffy. Dát had hij beter niet kunnen doen. Arean en Shaffy zingen die nummers met meer passie en overgave dan Van der Heyden, die er weinig eigens aan weet toe te voegen. Hij is toch het beste in zijn element in zijn eigen liedjes…”

2004-2006
Wie maakt me los?
(mmv pianist Bas Mulder en gitarist Hendrik Jan vermeulen)

Het zevende programma van Arno van der Heyden draait om de zonden. Hebzucht, ijdelheid, woede, luiheid, jaloezie, wellust en vraatzucht bedreigen onze beschaving en iemand moet haar redden. Van sterke mannen valt al sinds 2000 jaar niets meer te verwachten en dus doet Arno het maar. Niet sterk, wel slim. Zijn motto: iedereen is oké!
Zwart en wit. Koopman en klokkenluider. De graver en de gravin. Wat nou bouwfraude? Wie zonder zonde is, legge de eerste steen. Laat Arno u dat in meeslepende liedjes en korte conferences maar eens haarfijn uitleggen. Allah leeft en God vergeeft. U krijgt brood en spelen. Ja, iedereen -“zelfs lui zoals u en ik”- is oké.

‘Wie maakt me los’ voert langs de krochten van de menselijke ziel en biedt een zeker houvast in sombere tijden. Na een avond vol meeslepende liedjes en conferences verlaat u de zaal als een ander mens. Vrolijk verward en/of helder hallucinerend. Er in elk geval heilig van overtuigd dat u twee dingen hard nodig hebt: Arno’s CD en een stevige borrel. En wat nou toeval? Beiden zijn verkrijgbaar in de foyer van het theater! ‘t Is een geschenk uit de hemel. “Wie maakt me los?”

In ‘Wie maakt me los’ zit weer veel muziek met Bas Mulder op piano en Hendrik Jan Vermeulen op gitaren. Arno van der Heyden zingt en raakt een enkel instrument aan.

2005, Wie maakt me los?, DvhN
Arno van der Heyden beklimt het katheder
“…. De pauze is voorbij. Als je de zaal binnenloopt zit van der Heyden op het toneel te telefoneren, een breiwerkje ter hand. Losjes babbelend, spanningsloos. Precies in de juiste toon, niet diepgravend en met geen enkele pretentie om te imponeren. Juist dan is hij heel sterk en heel gewoon, zonder zich druk te maken…
Jacques d’Ancona

2002-2004
Zitzak
(mmv pianist Bas Mulder en gitarist Hendrik Jan Vermeulen)

Al tien jaar staat Arno van der Heyden op de cabaretplanken. Al tien jaar kotst hij zijn hart uit over een publiek, dat dikwijls niet weet of het moet lachen of huilen.
Ook in ZITZAK schakelt hij met gemak heen en weer tussen melancholie en jolijt. Liedjes en conferences kunnen zowel dolkomisch als dieptragisch zijn. Hilariteit en sentiment gaan naadloos in elkaar over en beiden tot op het bot.
ZITZAK gaat over ‘mensen’. Iedereen kent het gevoel: “je stelt dingen vaak te lang uit…!” Al heel lang wil je je baan opzeggen en gaan reizen. Al tijden overweeg je je relatie te verbreken. Morgen stop je met roken, stressen, zappen, liegen… en begin je met sparen, sporten, karnemelk en ontspannen. Maar ondertussen blijf je al jaren gewoon zitten waar je zit. Zak!

“Rozen verwelken, schepen vergaan… kortom, alles gaat naar de kloten.”
Vader Abraham wordt definitief en ritueel gesmurfd. De Hollandse Nieuwe wordt ontheiligd. ZITZAK gaat over mensen die deugen en over mensen die niet deugen. En dat allemaal in de ogen van Arno van der Heyden, zelf natuurlijk de grootste ‘zitzak’ die er bestaat. Al tien jaar niet van het podium te schoppen.
In ZITZAK zit veel muziek met Bas Mulder op piano en Hendrik Jan Vermeulen op gitaren. Arno van der Heyden zingt en raakt een enkel instrument aan.

2002, Zitzak
Van der Heyden levert vakwerk voor lege zaal
…Elke cabaretier van de huidige generatie doorspekt zijn conference met masturbaties, klitten en geneuk. Van der heyden doet daar ook aan mee, maar mondjesmaat. Hij pijpt beschaafd. Meer van, ik kan dat ook, maar heb het niet acht nodig….
Loek van voorst

2002, Zitzak, DvhN
In liedjes ontstijgt Arno het zitzakgevoel
…Het is opmerkelijk, dat van der Heyden met de bevlogenheid van een Brel -meegevoerd door twee prima muzikanten- in de chansons verder reikt dan in zijn andere teksten. Alsof hij in een lied effectiever en gedurfder tot een afronding en iets van visie komt….
Jacques d’Ancona

1999-2001
Waar spreken we af als we elkaar kwijt zijn?
(mmv pianist Bas Mulder en gitarist Hendrik Jan Vermeulen)

Uit de voorstelling:
“Waar spreken we af, als we elkaar kwijt zijn?
Waar spreken we af
Als je plotseling bemerkt
Dat je mobieltje niet meer werkt
Je fax, je voice- en e-mail
Zelfs je vaste telefoon
Het is niet dat ze stuk zijn
Maar ze weigeren gewoon
Ze weigeren, ze weigeren, want ze weten
Dat wij al die jaren één ding zijn vergeten
Af te spreken, dat we, als we elkaar kwijt zijn
Af te spreken, dat we elkaar kwijt zijn
En waar spreken we dan af
Waar spreken we af
Waar spreken we af, als we elkaar kwijt zijn?”

2000, Waar spreken we af
Arno van der Heyden zingt mooie liedjes
…De parodie op Herman van Veens liedje over de Kinderfiets is een puntgave imitatie, maar je vraagt je af waarom deze kapstok nodig is. Arno van der Heyden heeft voor teksten en liedjes voldoende zelf in huis….
Riet de Wild

1997-1999
Schiften
(mmv pianist Bas Mulder)

Uit de voorstelling:
Vrienden, luister even, dan vertel ik een verhaal
Ik schenk de glazen nog eens vol en jullie blijven allemaal
Vrienden, blijf bij me, dan vertel ik nog één keer
Hetzelfde eeuwenoude verhaal en daarna weer en weer en weer
Maar blijf bij me, blijf me, blijf bij me
Alleen is maar alleen

1998, Schiften, Leeuwarder Courant
De revanche van een herboren cabaretier

…Arno van der Heyden won in 1992 op het Cameretten Festival de publieks- en persoonlijkheidsprijs en voegde zich met zijn eerste programma meteen bij de middenmoot
van het Nederlandse cabaret. Daarna ging het bergafwaarts met als voorlopige dieptepunt zijn vorige programma ‘Vanzelfsprekend’….

…alles wat voor de pauze mis was gaat nu goed…

…Het allermooiste bewaart van der Heyden voor het laatst. Met zijn ‘Vrienden, blijf bij me’ zingt hij zijn eigen ‘Ne me quitte pas’….
Adwin de Kluyver

1998, Schiften
Arno van der Heyden is groot in het kleine

…van der Heyden is veel te goed om door ‘slechts’ veertig gelukkigen te worden gezien. Hij kan echt zingen, is romantisch, kent de programma’s van Herman Finkers en Hans Teeuwen. Hij kan zichzelf als een videoband terugspoelen. Tapdansen met de voeten in de lucht. En hij heeft een fantastische sketch over de terugkeer van Pipo de Clown uit de gevangenis en hoe de wereld ondertussen naar de klote is gegaan….

…Weg met de kleinkunst in de grote zaal. Lang leven het huiskamercabaret op wereldformaat….
Joep van Rutten

1995-1997
Vanzelfsprekend

Uit de pers:
Arno van der Heyden heeft het hart op de goede plaats: op zijn tong. De woordenstroom uit zijn klepperende kleinkunstgebit gaat in zijn derde avondvullende programma “Vanzelfsprekend” onvermoeibaar voort. Dijen kletsen, oesters zwammen en honden lullen. Maar er is vanzelfsprekend ook weer veel muziek en Arno kokkerelt met kabouters op een kookeiland…

Arno’s soep kan nog wat maggi gebruiken
…Voor de soep geld t hetzelfde als voor het hele programma: lekker, maar er mag een beetje maggi bij….
Rudi Kamminga

van der Heyden’s talent schuimt over het glas

1993-1995
Het Duet
(mmv zangeres Tanneke en muzikante Margreet van der Heyden)

Het Duet, eerste seizoen met zus Tanneke van der Heyden

Het Duet, tweede seizoen met zus Margreet van der Heyden

Nul-zes meisjes in cabaretprogramma

van der Heyden kan het ver schoppen
…Maar dergelijke minpunten verdringen niet het totaalbeeld van een talentrijke en oorspronkelijke artiest, die halleluja, niet mekkert over zijn jeugdverdrietjes en tussen veel nonsens in ook plotseling een nummer met serieuze ondertoon overtuigend weet te brengen….
Peter Liefhebber

1991-1993
De voorkant van het ongelijk
(mmv zangeres Tanneke van der Heyden)

In 1992 won Arno de persoonlijkheidsprijs en de publieksprijs op het Cameretten Festival in Rotterdam. De jury noemde hem een theaterdier in hart en nieren.

Trio Kloosterboer

Trio Kloosterboer bestond uit gitarist Rob Elzenga, schrijver Jan Veldman en cabaretier Arno van der Heyden.

mei 2001
Kloosterboer Best tof
(afscheidsvoorstelling mmv pianist Bas Mulder)

Na het programma ‘Kloosterboer op zijn retour’ hielden ‘de broertjes Kloosterboer’ het voor gezien. Tot opluchting van velen, maar tot verdriet van een schare trouwe fans. Daarom besloten Jan, Rob en Arno om samen met pianist Bas Mulder nog een afscheidsconcert te geven in de Stadsschouwburg van Groningen: Kloosterboer, Best Tof! En daarna viel het doek. Ze beloofden plechtig nooit meer terug te komen, geen comeback of reünie. Maar inmiddels maakte Kloosterboer alweer een paar uitzonderingen: het Motorgala voor Theater te Water in de Groningse Schouwburg (2004), het Pinksterblom Festival (2005) in Midwolda en Cultuur met mes en vork in De Plaats Melkema in Huizinge (mei 2006).
Heel af en toe duikt Kloosterboer nog wel eens op. Voor heel speciale gelegenheden…
Informatie:
Hans Lansink Theaterbureau
050 3131988
www.lansink.nl

1999-2000
Kloosterboer op zijn retour
(mmv pianist Bas Mulder)

2000, Kloosterboer, NvhN
Kloosterboer Plus met charme en kolder

1997-1998
Hier gebeurt nooit wat

1997, Kloosterboer, leeuwarder Courant
Kloosterboer verdient een Gouden Stuiver

1995-1996
Kloosterboer op solotour

Tekst uit de hoes van de CD ‘ Kloosterboer, De Liedjes Live’:
“In de zomer van 1994 begonnen we met het spelen van onze eerste theatervoorstelling: Kloosterboer op Solotoer. We wilden iets doen met de muziek waarvan wij hielden en daarbij teksten maken over niet meteen de grootste emoties maar over klein geluk en klein verdriet, of, anders gezegd, over genoegens en ongenoegens. Na heel veel spelen op de meest bizarre plekken in de verste uithoeken van ons land is het programma uitgegroeid tot de avondvullende voorstelling die we in mei 1996 hebben opgenomen in het Kruithuis in Groningen..”

Op die CD onder andere het nummer Broodje Bapao, dat dus inderdaad van Kloosterboer is (tekst en muziek: Jan Veldman) en niet van de Vliegende Panters, zoals menige internetsite wil doen geloven.