Puur Geluk

Ontwerp Jos Hendrix
Alle foto’s op deze bladzijde zijn van
Pjotr Wiese tenzij anders vermeld.

Voorstellingen ‘Puur Geluk’ met fotoverslag:
Zuidhorn, 20-11-2010
Winterswijk, 19-11-2010
Emmen, 14-11-2010
Gouda, 5-11-2010
Gemert, 22-10-2010
Vinkeveen, 11-09-2010
Eerdere voorstellingen staan op de oude website

Arno van der Heyden & het Klaver Vier Kwartet

PUUR GELUK
Dit cabareteske concert gaat over geluk. Puur geluk. Over geluk in zijn zuiverste vorm, bezongen in 13 liedjes. En dan ook nog eens alle 13 goed gelukt! In het nummer ‘Kamer 13’ rekent cabaretier/chansonnier Arno van der Heyden definitief af met liefdesverdriet. In ‘Champagne’ laat hij zien hoe je geluk kunt afdwingen. En dan volgen er nóg elf gelukzalige liedjes! Geluk is trouwens geen toeval, maar een keuze, aldus Arno, die het geluk jarenlang heeft bestudeerd. Hij neemt het lot in eigen hand, maar is bereid het met u te delen. En de kans bestaat, dat er een flinke prijs op valt en dat u als rijker mens de zaal verlaat… Dat is toch puur geluk hebben. Wel uitkijken met oversteken.

Het Klaver Vier Kwartet bestaat uit
Bas Mulder: piano, accordeon en mandoline
Hendrik Jan Vermeulen: gitaren
Lucas van Helsdingen: sopraansaxofoon, basklarinet en barokhobo
Stijn Schmeddes of Gregor Overtoom: viool

Bas Mulder

Hendrik Jan Vermeulen

Lucas van Helsdingen

Stijn Schmeddes

Gregor Overtoom

‘Puur geluk’ ging op woensdag 10 december 2008 in première in schouwburg De Nieuwe Doelen in Gorinchem.
Arno Gelder van het Algemeen Dagblad schreef:

Arno van der Heyden zingt juweeltjes van puur geluk.

De kleinkunstenaar Arno van der Heyden ontpopt zich steeds meer als zanger. In 1992 won hij de persoonlijkheids- en publieksprijs op het Camerettenfestival, maar voor het muzikale aspect van cabaret heeft de Groninger altijd een zwak gehouden. Zijn voorstellingen zijn er nu op gefundeerd. In Puur Geluk brengt Van der Heyden een ode aan het cabareteske (luister)lied. Hij gaat op zoek naar alle vormen van geluk: in de liefde, het spel, in een klein hoekje.

Dat doet hij, muzikaal prachtig ondersteund door het Klaver Vier Kwartet, in melancholische, poetische, uitbundige en humoristische liedjes, die elk hun eigen verhaal vertellen. In Kamer 3 zingt hij over een onuitwisbare vakantieliefde, in Laat maar komen omhelst hij de nakende midlifecrisis.

Wat de liedjes en zijn mijmeringen verbindt is de wellicht hopeloze zoektocht naar een beetje gelukzaligheid in een bestaan vol moedwil en misverstand. Gelukkig voor Van der Heyden en zijn gehoor eindigt elk sprookje, hoe gruwelijk ook, steevast met ‘En ze leefden nog lang en gelukkig…’ In Puur Geluk koestert Arno van der Heyden het intieme cabaret, zoals dat nog slechts door enkelingen wordt bedreven. Hij mag zich de schatbewaarder van het Hollands cultuurgoed noemen, waaraan hij met Puur Geluk een handvol juweeltjes toevoegt.

En hieronder een stukje uit de recensie van Laura Stolk.
In zijn geheel te lezen op de Hyves van De Nieuwe Doelen.

Gisteravond, 10 december 2008, ging de voorstelling ‘Puur Geluk’ van Arno van der Heyden in première in Schouwburg De Nieuwe Doelen in Gorinchem. Hoewel ik vrij blanco de voorstelling in ging, kwam ik er blij verrast uit. Arno vertelt en zingt in de voorstelling over alles dat met geluk te maken heeft: Klein geluk, groot geluk, hoe je van ongeluk geluk kunt maken en alles daar omheen. Met zijn ontwapenende charme en humoristische kwinkslag boeien zijn verhalen je vanaf de eerste seconde.

Jacques d’Ancona kwam naar de voorstelling in Cultureel centrum van Beresteyn in Veendam.
Hij schreef in het Dagblad van het Noorden van maandag 2 maart 2009 het volgende:

Chansonnier, presentator en verteller in ‘Puur geluk’. Van der Heyden, opgesplitst in drieën.

De niet te temmen hartstocht als hij zich te buiten gaat aan chansons vol ruige, meeslepende melancholie zoals Zing dan, de finale. Dat is Arno van der Heyden in de creatie van één van de drie personages die op zijn avond op het toneel plaats nemen. De andere is de geroutineerde presentator die moeiteloos het contact met de zaal instandhoudt. Nummer drie is verankerd in een afsplitsing van de cabaretier en de filosoof in hem, die het vervolgens in duoverband op een akkoordje proberen te gooien.

In de reeks programma’s die van der Heyden in twintig jaren maakte kom je al deze facetten tegen. Zijn drive om zich te bewijzen en zijn bezetenheid om het lonkende avontuur te ontketenen en te omarmen. Met flair en onderkoelde ironie werpt hij zich ook in het grote Carré-gebaar. Het misstaat niet, want een romanticus is streng voor zichzelf. Die wenst dat het bloed stroomt, waar het zich soms moeizaam een weg moet banen.

Arno van der Heyden zoekt het met Puur geluk in de gekaderde ruimte. Geluk in de zin van gelukzaligheid en geluk met de lading van de toevalsfactor. Daaraan bindt hij een programma met dertien liedjes waarin hij zonder tegenspraak kan beweren dat je zuinig dient om te springen met geluk. Dat je het simpel moet houden en dat je moet zorgen dat ze je het niet afpakken. En dat je er vervolgens niet in mag blijven hangen en evenmin moet zeuren over neuroses en verkwanselde idealen. Kortom, Laat maar komen, aldus een van de titels.

Het is het soort waarheden dat zich leent voor het lied van de chansonnier. Als je er een scheurende klarinet en drie andere opzwepende instrumenten onder zet heb je een concert met een lekkere vocalist en een bevlogen ensemble. Maar Arno is Arno. Dus gaat hij praten. Nogal wijdlopig, met teksten die weinig toevoegen, ook al bespreekt hij het lot dat je niet kunt dwingen. Puur gelul, als het ware.

Daarmee veroorzaakt hij een lach, maar ook een breuk in de continuiteit, al staat vast dat je Van der Heyden ziet en niet iemand die Van der Heyden speelt. Hoewel, hij vertikt het om ongelukkig te zijn. Dus is er de vernederlandsing van het chanson van Patachou over de geliefden die zich op de bankjes in het park aan elkaar wijden. Heel droog, over de achterbank van een Citroën…

En in Vinkeveen  -op 11 september 2010-  schreef Ariane van Meerlant:

Veel gelachen bij cabaret in De Boei

Zo’n zestig toeschouwers hadden zaterdagavond de cabaretvoorstelling ‘Puur Geluk’ verkozen boven alle andere evenementen die in de regio plaatsvonden. In een gezellig ingericht zaaltje in Vinkeveen genoten zij met volle teugen van intiem cabaret met Arno van der Heyden.

Het programma was verrassend en de muziek was van hoogstaande kwaliteit, ondanks dat het Klavertje Vier Kwartet regelmatig in de lach schoot. Met vier man begeleiding bespeelden de musici maar liefst negen instrumenten, de pianist soms zelfs piano en accordeon tegelijk. De liedjes gaven de smaak van de Provençe mee, werden met gevoel gebracht en weerklonken door de zaal als gezongen door Wim Zonneveld zelf. Eerder die dag maakte Arno van der Heyden samen met fotograaf Pjotr Wiese een rondje door onze gemeente langs alle gebouwen die speciaal open waren ter ere van de Nationale Monumentendag. De foto’s daarvan werden ’s avonds gebruikt voor de voorstelling en getoond op een groot scherm aan de zaal. Ook tijdens de voorstelling maakte Pjotr Wiese foto’s die direct geprojecteerd werden. Ze gaven vaak een grappige wending aan het verhaal dat de cabaretier op dat moment vertelde of het liedje dat hij zong.

Niet alleen is Arno van der Heyden Meester der Improvisatie, hij is echt heel grappig en bovendien leuk om naar te kijken. Met een enorme hoeveelheid energie verlaat hij regelmatig zijn plek op het podium om zich te bemoeien met mensen in de zaal. Arno is een cabaretier die graag op het verkeerde been zet, dus doet hij dat in zijn liedjes, in zijn gesprekken met publiek en in de lijn van het verhaal. Zo begint hij zijn verslag van Monumentendag 2010 met foto’s van het huis van Johan Cruijff, van De Plashoeve en van Katja Schuurman’s baby.

Er is zaterdagavond veel gelachen in De Boei en het publiek deed maar wat graag actief mee aan de show. Niemand kon er genoeg van krijgen en de tijd leek voorbij te vliegen. Men leek teleurgesteld dat het al afgelopen was toen op het podium de bloemen werden aangereikt, maar gelukkig lag er nog één mooi Gronings liedje in het vooruitzicht, een liedje waar overigens niemand iets van begreep. Tot slot bedankte Arno iedere bezoeker voor de komst met een gelukskoekje en het advies deze vooral niet op te eten, waarna hij naar de bar vertrok voor een welverdiend biertje. Het applaus daverde nog lang na in Vinkeveen.