Zó. in het dorpshuis van Den Horn

Groningen – Den Horn… nog geen 15 kilometer. Dat zou een makkie moeten zijn. Bijna een thuiswedstrijd…

Friesestraatweg… afslag bij Hotel Aduard (Best Western). Den Horn? Keer om!

Maar het bordje op de Friesestraatweg wijst totaal de verkeerde kant op. Gelukkig weten wij met behulp van onze vrienden van Hotel Aduard toch de weg naar het dorpshuis in Den Horn te vinden…

Kijk, daar is het al: ‘t Hornhuis, Dorpshuis van Den Horn. We zijn precies op tijd, namelijk 13:00u, al doet de klok op de gevel iets anders vermoeden.

En na jaren sappelen in kleine zalen van grote theaters is het eindelijk gelukt. We spelen in de…

…van een wel heel klein theater.

Maar alles is er prima voor elkaar. Speciaal voor ons heeft het dorpshuis acht lampen (vier ‘front’ en vier ‘tegen’) en een geluidsinstallatie aangeschaft. Om nog maar te zwijgen over de antenne die nodig was om Wifi in het dorpshuis te krijgen. Heel Den Horn internet nu via @denhornonline.nl

@denhornonline.nl    Supersnel internet!

Het licht is gesteld. Het geluid is getest. Beamer, scherm en laptops zijn geïnstalleerd. We gaan het dorp in. Het eerste wat we zien is de seinpaal van boer Cazemier.  Zelfs het Nederlands Spoorwegmuseum in Utrecht is er jaloers op. De roem van Cazemier was hem vooruit gesneld. We bellen aan.

Op visite bij de familie Cazemier.

De seinpaal van boer Cazemier. Ida noemt het een bult roest en van haar mag het weg. Maar voor Hannes betekent het meer.

Ietsje verderop langs dezelfde spoorlijn fotografeerde Cazemier, gepassioneerd door twee dingen -‘Koningshuis’ en ‘Spoor’-  koningin Beatrix in 1982.

Beatrix (plus hoedje) achter het raam.

Hij zond de foto in voor de wedstrijd “Geluk hebben” ter ere van het vijftig jarig jubileum van Koningin Beatrix. En hij won! De jury, bestaande uit oa Paul Huf en Frans Weisz, beloonde de foto met de eerste prijs. En een trotse Cazemier mocht op audiëntie bij prins Claus.

Een jonge Joh. (Hannes) Cazemier  (links) met Prins Claus (midden).

Op het koninklijk paleis is men duidelijk onder de indruk van de boer uit Den Horn. Kan het dan nog toeval zijn dat de enige kleinzoon van Beatrix en Claus, de zoon van Prins Constantijn en prinses Laurentien ‘Claus Casimir’ heet…? Dacht het niet.
De tijd vliegt als je in gesprek bent met de familie Cazemier. Maar ondertussen zijn wij eigenlijk op zoek naar de specialiteit (drank!) van Den Horn… waar zullen we eens naar toe gaan?

Echt makkelijk wordt het ons niet gemaakt… Dubbel Doodlopend. En rolstoelonvriendelijk.

Cazemier adviseert ‘het kerkje’. Voor een half miljoen gerestaureerd. Daar moet wat te halen zijn.

Kerkje van Den Horn.

Mooi kerkje. Maar wel dicht. Het bordje met het adres voor de sleutel levert niets op. Den Horn lijkt uitgestorven. Het is ijskoud. Opnieuw aanbellen bij Cazemier is een optie. Maar we lopen door.
Helemaal aan het eind van het dorp vinden  we de boerderij van boer Braams. Vader Teunis is er niet, maar zoon Klaas geeft een rondleiding en toont vol trots de melkrobot.

De koeien van Boer Braams.

De melkrobot van Boer Braams

Onze conclusie is: dé specialitiet van Den Horn is de melk van boer Braams. Daar willen we graag een paar liter van mee om te serveren bij onze Droge Worst Uut Grunnen. Maar helaas… de melkrobot pompt de melk van boer Braams vol-automatisch naar een enorme silo die Friesland Campina om de drie dagen komt legen.
Melkveehouder Klaas heeft geen druppel van zijn eigen melk in huis. En in Den Horn is ook geen winkel om een pak FC melk te kopen. We moeten verder zoeken.

Boeh…

Helemaal aan het andere eind van het dorp (godskolere wat is het koud)  staat Cultuurboerderij Westerklavier.

We worden warm en gastvrij onthaald door Jos Kevelaar van Cultuurboerderij Westerklavier. Hij maakt kunst, kaas, piccalilly, relish, marmelade en muziek. Maar geen drank. Echt niet? Nee, echt niet. En voor het eerst in onze Zó.-toer besluiten we om in plaats van een drankje een ‘sausje’ te serveren bij de droge worst. Relish van vergeten groente en fruitige chutney. Waarom niet?

Chutney en Relish van Food Sensations.

Terug de kou in. Den Horn is nog steeds uitgestorven. Waar is iedereen? Komen er wel mensen vanavond. Om warm te worden roetsj ik van de ‘geurglijbaan’…

Ik ruik niks… behalve angstzweet.

Langs de glijbaan staan kruidenplanten. Als je met je armen wijd naar beneden suist (in plaats van als een mislukte rodelaar) geuren de lavendel en rozemarijn.

Eindelijk iemand op straat. “Daar moet je zijn. Daar woont Petra en zij heeft een sleutel van de kerk”.

Bij Petra belanden we op de verjaardag van ijsmeester Kees. Bas en ik krijgen onmiddellijk een biertje. Daar worden we pas echt lekker warm van. En hier vernemen we dat de helft van het dorp vandaag op BHV cursus was in Zuidhorn. Vandaar! Daarna neemt Petra ons mee naar het kerkje.

Interieur van het kerkje. Het kostte een paar centen, maar dan heb je ook wat. Elk jaar in maart wordt er de traditionele boekenmarkt gehouden. Opbrengst is onder andere om de stookkosten te betalen.

Dan is het tijd om terug te gaan naar het dorpshuis. We moeten de foto’s en verhaaltjes in de juiste volgorde zetten en Jeannette (vrijwilligster bij het Hornhuis) heeft beloofd dat we om zes uur eten krijgen.

En wat voor eten?!? Patat met een gehaktbal en salade! Biertje erbij. Super!

En later tijdens de voorstelling ook nog Droge worst uut Grunnen gecombineerd met Food Sensations Relish en Chutney. Ook super!

Overdag op BHV cursus. Maar ‘s avonds loopt Den Horn gelukkig uit om Zó. te zien in hun eigen dorpshuis.

Wij vonden het leuk en komen graag terug. Dank jullie wel, Douwe, Jeannette, Willem, Anneke, Marc, André, Barbara, Auke, Joessie, Brit, Petra, Daan, Dorien, Annemarie, Hein, Jos, Erika, Anita, Johannes, Ida, Agnes en al die anderen… niet te vergeten Joyce (voor de bloemen)!