U bevindt zich hier: Goul Theater Spijk

22 november 2014
De geest van Jan Knollema, oud directeur van theater de Molenberg en oprichter van zijn eigen Goul Theater in Spijk, waart over het podium. En zijn blik waakt erover. Het is een eer om op de Agenda van het Goul Theater te prijken en dat is ons gelukkig overkomen. Helaas wel in het allerlaatste seizoen dat het sympathieke theatertje haar deuren opent voor haar vrienden in de weide omgeving van Spijk. Jan Knollema is niet meer, maar zijn vaste kern van medewerkers doet de uiterste best om de laatste voorstellingen, door Jan geboekt, doorgang te laten vinden. En met succes.

Jan Knollema blikt over het podium van zijn Goul Theater

Bij het binnenrijden van Spijk dacht ik nog ‘zal hier vandaag wel wat te doen zijn?’ Vinden we hier wel mensen op straat om mee te praten en inspiratie voor de voorstelling op te doen. De eerste berichten zijn niet hoopgevend…

Poolster speelt uit. Dan ben je waarschijnlijk het halve dorp al kwijt…

Effe checken. Inderdaad, het voetbalveld is uitgestorven.

Maar dan schalt er ineens muziek uit de speakers bij de haven. Dus wij er naar toe met onze zuil. Polsen of er belangstelling is om de discussie over een rotonde in Spijk aan te wakkeren.

Volk genoeg op de been, maar weinig oog voor onze verkeerszuil.

Even later blijkt waar Spijk voor uitgelopen is. Ik had het kunnen weten (die muziek kwam me ook al vaag bekend voor). Sinterklaas komt aan. De pakjesboten vol cadeautjes en ouderwets zwarte Pieten doorklieven het kroos bij het havenhoofd en meren af bij de imposante steiger van Spijk.

In alle hectiek en consternatie, de blijdschap over de vele cadeaux en het oorverdovende  kindergezang ontgaat het ons allemaal bijna dat er iemand ontbreekt…

Sint Nicolaas zelf!

Hij wordt door een sportieve blondine (in het dagelijks leven de vrouw van Klaas zulf) in haar Cabrio ‘na bezorgd’.

En dan ben ik natuurlijk niet te beroerd om de goed heiligman welkom te heten in het pittoreske  Spijk en te informeren naar de reden van zijn verlaat arriveren.

Zijn verhaal; onderweg naar Spijk, dobberend over de woeste baren van Eemskanaal, Damsterdiep en Grote Heekt moest de Sint bij de aftakking van de Krewerdermaar naar de Lege- en Losdorpermaar plotseling pissen. Hij stapte van boord en pinkelde in het riet. De Pieten echter, domme knechten die ze nog zijn in deze streken, hesen alweer de zeilen, wendden de steven, kozen het ruime sop en koersten op de Spijkstermaar af terwijl  Sinterklaas nog met zijn slappe staf op de oeverwal stond te zwabberen. Hij kuiste de habijt en heeft vervolgens liftend Spijk alsnog bereikt. Wat een avontuur!

De Hoofdpiet, zich van geen kwaad bewust, heeft ondertussen de Cabrio geconfisceerd om de intocht van St. Nicolaas te kunnen vervolgen. Dit keer wacht hij wel op zijn baas, maar lijkt toch een tikje ongeduldig.

De andere Pieten waren meer relaxed. En gezelliger. Ik trof er nog één in de kroeg van Harrie tegenover het beroemde torentje van ‘Spiek’. Café Carillon aan ‘t Loug, altijd gezellig. Na een paar bier en gehaktballen en met de schminkvegen van Zwarte Petra nog op de wangen gaan we terug naar het Goul Theater.

De bar van café Carillon in Spijk.

Surprise-party in de achterzaal na de intocht voor de (af)geschminkte Klaas en Pieten

Proost Piet!

Afscheid van Piet. Zonder roede.

Terug in het theater treffen we Jan Dijk aan. Technicus van theater De Molenberg in Delfzijl. Ook hij heeft zich aan het Goul Theater verbonden om het laatste seizoen volwaardig af te kunnen sluiten. Licht en geluid zijn bij hem in goede handen.

Jan Dijk aan het werk.

Gedenkwaardige avond in het Goul Theater in Spijk.

Dank je wel Jan Knollema , dat je ons nog geboekt hebt. Dank je wel neef Frits en Alie (met hond Max), broer Piet, Rikkert, Ellie, Jackie, Jan Dijk (techniek) en niet in de laatste plaats Jan’s vrouw Anneke en zoon Gert Jan. Het was een eer ende genoegen.