Op deze pagina zie je de tekst en clips verkorte versie van de voorstelling “geen 18 meer”. De voorstelling die Arno bijna af had, maar niet meer kon spelen. Deze verkorte versie heeft hij op zijn afscheidsbijeenkomst laten zien.
Hallelujah
Hallo, ik ben Arno. Geboren 30-07-1961 (“dertig zeven negentienéénenzestig”). Ik ben geen 18 meer. Nee. Ik ben 29. Of preciezer. Bijna dertig. En dertig… dat is oud. Ik ben nu 11 jaar lang een jongeman van achttien jaar geweest, maar vanaf morgen lukt dat niet meer. Dertig is oud, dertig is de oprit naar de snelweg van huwelijk, carrière, pensioen en dood. En ik heb besloten daar niet aan mee te willen werken. Ik ga de stad in en vier vanavond dat ik 29 ben. En blijf! Een kroegentocht waarbij ik tegen iedereen, die het maar wil horen, zeg “Hallo, ik ben Arno, geboren 30-07-1961. Ik ben 29. En dat blijf ik ook! Proost!” Het is mijn leukste verjaardag ooit. Diep in de nacht zit ik ergens met een Duveltje als afzakkertje aan de bar naast een mooie jonge vrouw, mijn lee ijd, geen 18 meer. Ik bied haar wat te drinken aan en zeg “Hallo, ik ben Arno, geboren 30-07-1961. Ik ben 29. En dat blijf ik ook! Proost!” “Gefeliciteerd”, zegt ze, “mooi idee. Weet je ook al hoe je dat aan gaat pakken?” “Hoe ik het aan ga pakken?”, zeg ik. “Weet ik veel. Dat doe ik gewoon. Dat heb ik besloten. Punt!” “Dan wordt het niks”, zegt ze, “je moet wel een plan hebben. Als je geen plan hebt is het gedoemd te mislukken. Maar ik kan je wel helpen als je wilt…” Ze schui ft haar kruk wat dichter naar de mijne, legt haar hand op mijn knie, brengt haar mond naar mijn oor en fluistert: “Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?”
Dansen met de Duivel #1
Hallo, ik ben Arno. Geboren 30-07-1961. Ik ben geen 18 meer. Nee. Ik ben 29. Sterker, ik ben twee keer 29. Vandaag vier ik, dat ik precies 29 jaar 29 ben. Met al mijn vrienden om me heen. Aan het eind van een heerlijke avond, als ook de laatste gast het feest hee verlaten gaat de bel. Voor de deur staat, in de schaduw van de straatlantaarn, een macabere man met een gleu oed. “Hallo”, zegt ie “ik kom je halen.” “Hoezo?”, vraag ik “wie ben je? Waar gaan we heen?” “Het is je tijd”, zegt ie “je tweede termijn zit erop. Afspraak is afspraak. Of heb je de kleine lettertjes niet gelezen?” Ik ben moe en zeg “sorry, maar ’t is laat. Het feestje is voorbij. Hé, ik ben ook geen 18 meer. Ik ga slapen. Kom een andere keer terug.” Hij begint te lachen, draait zich om en loopt de straat uit. Op de hoek draait hij zich nog één keer om en zegt “ik kom je halen, het is je tijd… have you ever danced with the devil in the pale moon light?”
Dansen met de duivel #2
Een tijdje later ben ik op bezoek bij mijn ouders, als ik de duivel voor de derde keer ontmoet. Dit keer is hij potsierlijk vermomd als de dood, compleet met zeis en zwarte cape. Zijn blik glijdt over de trillende bejaarden en blij uiteindelijk rusten op mij. “Zo”, zegt ie, “daar ben je. Ik kom je halen. Kom, we gaan.” Op dat moment staat mijn vader op uit zijn rolstoel, trekt de door mijn moeder gemaakte theemuts dieper over zijn oren en zegt tegen de duivel: “Hé, you! Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?” De duivel neemt zijn uitdaging aan. Mijn vader verliest, maar ik blijf leven. Ik ben Arno. Geboren 30-07-1961. Ik ben geen 18 meer. Nee. Ik ben 87. Een gelukkige oude man in een mooie wereld.
Geen 18 meer
In 2019 schreef ik in opdracht van de Zorgorganisatie in Noord Nederland (ZINN) een lied over het leven van ouderen. Klik hier voor meer informatie.
Terug bij af
Een lied Een ander lied, dat voor de voorstelling “geen 18 meer” geschreven is, maar niet in de ingekorte versie voorkwam is: Terug bij af
