Zaterdag 7 maart 2015
Lettelbert, een klein dorpje even ten westen ‘Grunnen’. De snelweg (A7) heeft het dorp door midden gereten, maar het heeft de onderlinge samenhang niet kunnen bederven. De aankondiging dat wij een voorstelling komen spelen waarbij het dorp een hoofdrol speelt en waarin we foto’s die we overdag maken ‘s avonds laten zien en van commentaar voorzien doet het dorpshuis volstromen.
De plaatselijk krant voorspelt ‘laatste voorstelling’. Dat klopt, maar de Midweek heeft ons persbericht niet helemaal goed begrepen. Het is niet ónze laatste voorstelling, maar de laatste voorstelling in Dorpshuis Lutjehonk, dat zal moeten wijken voor een rotonde.
Welkom in Lettelbert. Dit soort bordjes zie je wel vaker, maar zelden is het zo gemeend als hier.
Het staat zelfs op de huizen. En t is een dorp, dus de deur staat open. En anders loop je toch even achterom.
Prachtige tuin, prachtige dag… de was hangt buiten te drogen. Zo mooi kan het leven zijn.
Bij het dorpshuis is het nog rustig. Niets doet vermoeden dat hier vanavond de pleuris uit zal breken in verband met de naderende sloop van het gebouw. Ik kan hier wel de hele middag blijven staan, maar het lijkt me beter een ommetje te maken en kennis te maken met de inwoners van lieflijk Lettelbert.
We treffen het. Zaterdagmiddag 15:00u komt de visboer in het dorp. Bij het happen van een harinkje ontmoet ik Piet, een beroemdheid in het dorp.
Hij is dan ook minstens of minimaal of ministerieel erkend preparateur. Mineraal? Minutieus?
We trekken ons weinig aan van de waarschuwing, want we weten allang dat we welkom zijn in Lettelbert. Ook bij Piet.
Achter in de tuin heeft hij zijn atelier. Vol geprepareerde beesten. Vogeltjes die tegen een ruit zijn gevlogen worden bij hem afgeleverd, aangereden dieren in soms deplorabele toestand zet hij weer netjes in elkaar en jagers laten hun eerste trofee door Piet op een voetstuk plaatsen. Hij heeft er alle landelijk media al wel eens mee bereikt.
Een steenmarter die het ‘remkabeltjes-knagen’ niet heeft overleefd…
Piet zoekt er de juiste oogjes bij en gaat aan het werk.
En dan is dit het resultaat. Ik zie een rotonde voor me vol mooie opgezette -sorry, geprepareerde- beesten. ‘Welkom in Lettelbert, dead or alive’. Zoiets. En daar dan de lijfspreuk van Piet bij: “Des te mooier het leven wordt, des te sneller gaat de tijd”.
Dit is ‘daslook’ en het groeit gewoon in de berm bij de Lettelberter Petten, een prachtig natuurgebied achter het huis van Piet. Hij laat het me proeven. Heerlijk. Combinatie van lenteui en knoflook. “Lekker”, zeg ik. “Precies”, zegt Piet, “wil je daarom de volgende keer je auto er niet middenin parkeren!?!”
Een andere markante Lettelberter is Jan. Jan verzamelt autootjtes. En alles wat daarmee te maken heeft. Van billboards langs de snelweg tot instructieboekjes die in het dashboardkastje horen te liggen.
Op mijn vraag wat de mooiste auto is die er bestaat zegt hij: “Tja… moeilijk, maar ik zeg altijd tegen mijn vrouw ‘als je van me houdt koop je een Mercedes 280SL Pagode voor me’. En daar heeft ze dus min. aan voldaan (miniatuur).
Jan verzamelt niet alleen autootjes, maar ook auto’s. In de tuin staan een Peugeot 104, 204, 304, 404 en deze schitterende 504.
Dan wordt het tijd voor een biertje. In Lettelbert echter ontbreekt één heel belangrijk ding: een café! Maar zelfs daar hebben ze wat op gevonden. In de afgetimmerde hoek van een boerenschuur treffen de Lettelberters elkaar op zaterdagmiddag onder het genot van een drankje.
Ik zeg toch: “Welkom in Lettelbert” mag zeer letterlijk opgevat worden. Ik hoefde de biertjes niet te betalen. “Nee, we zijn geen café…”
Als we genoeg gedronken hebben maken we kennis met een typisch Lettelbert’s gebruik. Wedstrijdjes tussen al het denkbare gemotoriseerd verkeer in de weilanden achter de boerderij. Ik win hier op een Squad van een Mercedes 280 SL Pagode. Nuchter zou ik dit niet gedurfd hebben…
Terug in Dorpshuis Lutjehonk plaatst Fokje (die niet op de foto wil) de kroon op de Lettelbertse gastvrijheid met een Stamppotbuffet om je vingers bij op te vreten. Hulde! En het was ruim voldoende… Fokje is gewend om voor een gezin met zeven kinderen te koken.
Als toetje kregen we ‘Stieve pudding’ een stuk zelfgebakken appeltaart van Fokje met een klein biertje. En later op de avond krijg ik nog een stuk ‘Breekkoek’ van haar. Dat is heel bijzonder, want die koek is doorgaans alleen bestemd voor de vrijwilligers die haar achter de bar helpen. Ik verwacht binnenkort mijn rooster…
Hartelijk gastvrij Lettelbert, de projectontwikkelaar heeft besloten af te zien van zijn plannen. Het dorpshuis mag blijven staan. Er komt geen rotonde. Duizend maal dank en blijf moedig weerstand bieden aan de overweldigers…
