Verslag van de tocht Bellinzona – Zug

Het is volbracht!
Bellinzona – Zug op vrijdag 22 juni 2012

In 2002 fietsten een groep mannen een charitatieve tocht als onderdeel van de Giro d’Italia die dat jaar startte in Groningen. Dankzij veel media-aandacht en sponsoren fietsten zij maar liefst 75.000 euro bij elkaar voor het Ronald McDonaldhuis Groningen. Echter… ze hadden één enorme tegenvaller. De Koninginnerit van Bellinzona naar Zug over de Gotthardpas kon door hevige storm en sneeuwval niet gereden worden. De pas was afgesloten voor alle verkeer. Maar vrijdag 22 juni 2012 is die etappe alsnog gefietst. Tien jaar ouder, beginnende buikjes, de oudste bijna zeventig, de jongste toch ook al tegen de vijftig… maar allemaal overtuigd van het welslagen van hun onderneming. De kroon op hun werk, de kers op de taart. En het is gelukt!
Ik mocht mee. Als ambassadeur van het Ronald McDonaldhuis Groningen en speciale verslaggever van Radio Noord.

Klaar voor de start bij de jeugdherberg van Bellinzona.

De eerste keer dat René Walhout van Radio Noord contact zocht, live in het programma ‘De Centrale’, was ik nog vol goede moed. We hadden de eerste veertig kilometer er zo’n beetje opzitten en ik kon de groep nog bijbenen. “Ik kom boven”, beloofde ik hem. Twintig kilometer verder was het serieuze klimmen inmiddels begonnen. Weliswaar met vlakke (vals plat!) stukjes tussendoor om ‘te herstellen’, maar toen René voor de tweede keer belde stond ik op het punt op te geven. We hielden even halt voor een glaasje fris en daarna zou ieder voor zich de echte klim van ruim tien kilometer naar de top van de Gotthard maken. Richard (‘de klimgeit’) zei, dat hij me zou komen halen als hij al boven was… ik beloofde hem dat dat andersom ook het geval zou zijn…
Toen de laatste man van de groep de top bereikte was ik daar zo’n drie kilometer onder, meer dood dan levend en ik heb stukjes moeten lopen met de fiets aan de hand, omdat ik de trappers niet meer rond kreeg. Net toen Free en Gerda (‘de filmploeg’) met de camera vastlegde hoe ik dreigde te breken ging mijn telefoon. Ik vermoedde Radio Noord en was bereid live in de uitzending door de mand te vallen; “ik haal het niet”. Maar het was Richard die vroeg of hij me kon komen helpen. “Het mooiste is toch als je de top haalt. Daarna doet het er niet meer toe”, zei hij. Met het snot voor de kop, boerend en vloekend, maar met het duwende handje van Richard in mijn rug ben ik boven gekomen. Tijdens dat laatste stukje bergop belde Karel Oosterhuis nog van ‘De Muziekfabriek’ van Radio Noord om te vragen hoe het ging. Dat werd een mooi stukje emo-radio en Free heeft het ter plekke gefilmd. “Het gaat slecht, het is verschrikkelijk, maar ik ga het halen.”

De top van de Gotthard op meer dan 2 km hoogte. We zijn er!

Na de groepsfoto voor het standbeeld op de top vond ik het ineens zonde om niet mee af te dalen. Dat gaat immers vanzelf. Naar boven én naar beneden, dat zou mijn poging vervolmaken. Bij het klimmen ging ik halfdood van ellende, maar bij het dalen van de angst. Als een stel lemmingen stortten die mannen zich van de berg af. Met snelheden van boven de 70 kilometer per uur. En voor alle duidelijkheid; dat vinden ze leuk! Ik ben er, met samengeknepen handremmen en billen en met een maximum van 45 km per uur achteraan geslingerd. Maar ik ben beneden gekomen en was zowaar een beetje ‘hersteld’. Gelukkig heb ik ook dat nog even live op Radio Noord kunnen vertellen.
De ploeg nam me weer op, heeft me ingesloten en op de meest ideale positie in het peloton tot Altdorf gebracht. Bergaf begon het me te bevallen, bergop ging het met mij echter bergaf. ‘Verzuurde benen’ schijnt dat te heten. Na een uitgebreide stop bij de fantastische Conditorei Central van de Nederlandse Yvonne met koffie en Apfelstrudel (van de zaak!) mocht/moest ik in het busje stappen.

Konditorei Central, een aanrader in centraal Zwitserland. Geopend vanaf 6:00u 's ochtends! Dank voor de geweldige ontvangst.

Het laatste stuk om het meer van Zug heb ik de groep mannen hun legendarische tocht alleen moeten laten volbrengen. En dat was maar beter ook. Ik had het niet meer gered en wilde geen blok aan hun been worden. Bovendien zijn zij de helden van Pietersplein-Pieterburen. Ik was slechts gast, maar ik heb mijn deel volbracht en heb het geweldig mooi gevonden. Ik zal het shirt dat ik gekregen heb met trots dragen.
Mannen #PP, bedankt!

Henk (‘de kampioen’) – je hebt me de meeste en de beste tips gegeven. Voeten recht, kont achterop het zadel, schouders ontspannen en niet te vergeten de vaseline… men heeft niets aan leergierigheid zonder goede leermeester.

Henk

Richard (‘de klimgeit’) – je hebt me gered. Zonder jouw duwtje in de rug, letterlijk en figuurlijk, had ik de top niet gehaald. Althans niet voor kerst. We blijven twitteren! #PP Pasta (aglio olio peperoncino) & Pils.

Richard

Douwe (‘de fietsenmaker’) – je hebt een mooi fietsje voor me uitgezocht, klokje gemonteerd, bandjes op de juiste spanning. En vooral lekkere pedalen… ik ben verkocht! Refidé fietsen forever.

Douwe

Roelof (‘de lange’) – je bemoedigende knikjes waren waarschijnlijk doorslaggevend. Zonder woorden begreep ik dat opgeven geen optie was. Als tegenprestatie onderhield ik het contact met jouw thuisfront. Groeten nog van je vrouw trouwens.

Roelof

Ad (‘de pensionado’) – je ontboezeming over de scheten die na 150 km beginnen hield mij in het zadel. Jammer dat ik net voor die 150e km ben afgestapt. Ik heb genoten van de verbaasde blik en de brede lach waarmee jij van het fietsen én de omgeving kan genieten.
Egbert (‘de sigaar’) – je hebt mijn bewondering gewekt met op (z’n) tijd een biertje en een sigaar. En dan toch nog genoeg lucht voor fiets en trompet. En clownsact! Respect.
Dirk (‘de moppentapper’) – je wist de moed er goed in te houden met je aanstekelijke lach en relativeringsvermogen. Vooral met je opmerking over de dichte mist: “ach, ik heb altijd slecht zicht”. Helmpje af.
Jan (‘de soldaat’) – je hebt me kilometers lang uit de wind gehouden met je brede sterke rug. En het is heel lang geleden dat ik met een man het bed gedeeld heb. Een stapelbed, maar toch…
Jannes (‘de tuinman’) – je hebt me geleerd aan andere dingen te denken wanneer het moeilijk wordt. En je wist zelfs mijn gedachten van seks op ‘de bloeiende wilde kastanje’ te brengen. Nooit gedacht dat ik me daarvoor zou interesseren, maar het hielp.
Dinus (‘de nestor’) – je hebt ervoor gezorgd dat ik geen meter meer heb hoeven fietsen dan noodzakelijk. Een fotografisch geheugen voor de juiste route. De mooiste, de kortste, de snelste… je bent een TomTom in menselijke gedaante. En als ik ooit geen bier meer lust stap ik over op jouw wonderdrankje: “Schlörli”.
Martin (‘de bezemwagen’) – je was de motor achter het succes. Letterlijk. Op de Gotthard het geruststellende geronk van je diesel, ‘s nachts je rustgevende gesnurk. Wat waren wij moe van dat Zwitserleven-gevoel!
Free (‘de cineast’) – je bleef onverstoorbaar bezig met je eigen passie; een film maken. Ik ben ontzettend benieuwd naar het resultaat en benijd je niet om al het onappetijtelijke beeldmateriaal dat ik heb opgeleverd voor de montage. Maar ik weet nu al dat het een “AAA-Westerhoff productie” gaat worden. Jij en ‘je vrouwtje’ zijn een topteam!
Gerda (‘la mama’) – je hebt als enige vrouw in dit gezelschap misschien nog wel het meest ‘je mannetje’ gestaan. In elk geval waar het vieze moppen betrof. Tranen met tuiten, lief en leed, bedankt voor alles!

NB
De kosten voor deze reünie-tocht zijn door de groep zelf betaald. Ze hopen echter dat ze ook dit keer weer veel sponsorgeld voor het Ronald McDonaldhuis bijeen kunnen fietsen. Een bijdrage kan worden over gemaakt op rekening nummer 32.94.76.076 van het Ronald McDonaldhuis Groningen onder vermelding van ‘Pieterspleinpieterburen’.

Free en Gerda Westerhoff maakten onderstaande film van deze koninginnerit op vrijdag 22 juni 2012
Ook te bekijken op de site van Free Westerhoff.

De ploeg die in 2002 de tocht Pietersplein - Pieterburen heeft gefietst voor het Ronald McDonaldhuis Groningen.